İstiklal Marşı

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!

Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celal?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal...

Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış؟ Şaşarım!

Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.

Yırtarım dağları، enginlere sığmam, taşarım.

Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,

Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.

Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,

'Medeniyet!' dediğin tek dişi kalmış canavar?

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın.

Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.

Doğacaktır sana va'dettigi günler hakk'ın...

Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri 'toprak!' diyerek geçme, tanı:

Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.

Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:

Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.

Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?

Şuheda fışkıracak toprağı sıksan, şuheda!

Canı، cananı، bütün varımı alsın da hüda,

Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli:

Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.

Bu ezanlar-ki şahadetleri dinin temeli,

Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecd ile bin secde eder-varsa- taşım,

Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,

Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na'şım;

O zaman yükselerek arsa değer belki başım.

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!

Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.

Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:

Hakkıdır, hür yaşamış، bayrağımın hürriyet;

Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

(Mehmet Akif Ersoy)

تاۋەلسىزدىك گيمنى

قورىقپا، سونبەيدى تاڭ شاپاعىنا بويالعان قىزىل بايراق.

ول قۇلامايدى، قۇلاماي تۇرىكتە ەڭ سوڭعى شاڭىراق

ول مەنىڭ ەلىمنىڭ جۇلدىزى، جارقىراپ جانعان كوگىمنەن

ول مەنىڭ ۇلتىمدىكى تەك مەنىكى بولىپ قالماق.

ساداعاڭ كەتەيىن ەي، ەركە ايشىق ماڭگى اشىق بولسىن قاباعىڭ

بۇل نەعىلعان قاتۋلىق قاھارمان حالقىما جارقىراپ كۇلىپ قارا ءبىر

زايا كەتەر ايتپەسە سەن ءۇشىن توگىلگەن قانىمىز

قاقىسى، قاققا باس يگەن ۇلتىمنىڭ تاۋەلسىزدىك.

مەن ەجەلدەن ەركىن ءوستىم، ەركىن بوپ ماڭگى قالامىن

قاي ناقۇرىس كىسەندەپ ۇستاماق بولسا، تاڭ قالامىن

بۋىرقانعان وزەنمىن، بوگەۋدى بۇزىپ وتەتىن،

تۋلاسام ەگەر تاۋدى دا تالقانداپ جانشىپ اعامىن

تەمىر ساۋىتتىلار كەۋلەگەن اناۋ كۇن باتىس اسپانىن،

قاسيەتتى مەنىڭ جەرىمە باسا الماس ولاي قاستارىم.

قورىقپا، جاۋلاي المايدى قاھارمان تۇرىك ۇلتىمدى

قانشا ازۋلى بولسا دا قاعامىز ءتىسىن باسقانىڭ.

باۋىرىم، كيەلى توپىراققا اشكوز قورقاۋلاردى جولاتپا

ارام توبىرعا، ار يمان تولى ەلىڭدى توناتپا

حاق تاعالا ۋادە ەتكەن ساعاندا تۋادى ەرلىك كۇن

بۇگىن بە، ەرتەڭ بە ەلىم دەپ ەرتەمەن قورىقپاي قون اتقا.

توپىراق تارازى تابانىڭ استىندا ارىڭدى سالماقتار

جاتىر ونىڭ قوينىندا كەبىنسىز مىڭ سان ارۋاقتار

ەي، شايىت ۇرپاعى كۇڭىرەنتپە كوردە جاتقان اتا-باباڭدى

وتانىڭ ءۇشىن وپات بول ەسىمىڭدى ەلىڭ ارداقتار.

ەستىسە ەگەر، ەل ءۇشىن مەرت بولعان جۇرەكتىڭ ءامىرىن

قارا جەر قوينىنان شايتتەر شىعادى جارىق قابىرىن

جانىمدى، سۇيگەن جارىمدى الساڭ-ال ساعان ريزامىن

تەك مىنا ءپاني جالعاندا وتانسىز قالدىرما ءتاڭىرىم.

شىبىنىم شىرقىراپ، سۇرايمىن سەنەن سىلكىلەپ سانانى

باسپاسىن ەشقاشان كيەلى جەرىمدى ارسىزدار تابانى

تاڭ الدىندا تاڭىرگە سىيىنىپ، ايتىلعان وسىناۋ ازاندار

كوگىلدىر اسپان تورىندە جاڭعىرىپ بوپ ماڭگى قالادى.

ەسىمىم تاسقا جازىلار كىرگەن سوڭ سۋىق كورىمە

قاندى جاسىم سورعالاپ توگىلەر تۋعان جەرىمە

ءولى دەنەمنەن ءتىرى رۋحىم كەتەدى مۇلدە ءبولىنىپ

سونان سوڭ بارىپ جايعاسار عارىشتىڭ ۇلى تورىنە.

جەلبىرە، تاڭ سەرىسى قاسيەتتى ايشىق داڭقتان جارالعان

بولسىن تەك سەن ءۇشىن توگىلگەن قانىمىز ءبىزدىڭ ادال قان،

ساعان دا تۇرىك ناسىلىمە جوق، ەندى ماڭگى ءولۋ

قاقىسى سەنسىڭ بوستاندىق تۋى دەربەستىك

قاقىسى، قاققا باس يگەن ۇلتىمنىڭ تاۋەلسىزدىك.

(قازاقشالاعان: ابدىۋاقاپ قارا, مۇقاش قوجاقمەتۇلى) 

İstiklal Marşı

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!

Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celal?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal...

Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış؟ Şaşarım!

Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.

Yırtarım dağları، enginlere sığmam, taşarım.

Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,

Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.

Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,

'Medeniyet!' dediğin tek dişi kalmış canavar?

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın.

Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.

Doğacaktır sana va'dettigi günler hakk'ın...

Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri 'toprak!' diyerek geçme, tanı:

Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.

Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:

Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.

Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?

Şuheda fışkıracak toprağı sıksan, şuheda!

Canı، cananı، bütün varımı alsın da hüda,

Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli:

Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.

Bu ezanlar-ki şahadetleri dinin temeli,

Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecd ile bin secde eder-varsa- taşım,

Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,

Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na'şım;

O zaman yükselerek arsa değer belki başım.

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!

Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.

Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:

Hakkıdır, hür yaşamış، bayrağımın hürriyet;

Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

تاۋەلسىزدىك مارشى

قورىق پا ەلىم، ال قىزىل تۋ، ەندى ماڭگى جەلبىرەر،

جەر وشاقتا قالعان شوقتاي، ۇلتىمىزعا ءوڭ كىرەر.

بۇل جالعاندا باسقا كۇش جوق،  جۇلدىزىمدى سوندىرەر،

ول – مەنىكى، ۇلتىمدىكى، راستىعىن ەل بىلەر.

قۇرباندىعىڭ مەن بولايىن، جارقىراي ءتۇس، جاڭا ايىم!

قاھارمان ەل ءناسىلىمىن، ساعان تۋرا قارايىن.

قانىم توگىپ، تۋەلسىزدىك وتىن ماڭگى جاعايىن،

سەنى ۇلتىمنىڭ قاسيەتتى تاڭىرىنە بالايىن.

مەن بۇرىن دا،  ازات ەل ەم، الدا تاعى ازاتپىن،

قاي ەسۋاس بۇعاۋ سالماق! ساناسىزعا عاجاپپىن!

بۋىرقانعان سەل بولامىن جولىن كەسەر مازاقتىڭ،

بىت-شىت ەتەر قاندايىن دا، توسقاۋىلدىڭ، ازاپتىڭ.

كوكجيەگى قۇرىش قورعان، باتىس بىزدەن قورقادى،

يمانىم بار، شەكارام بار، ءبولىپ تۇرعان ورتانى.

يمانىما قول سالدى ما، ولار ءۇشىن سور تاعى،

ۇلي بەرسىن، وزدەرىنشە، وركەندى ەلدىڭ قورقاۋى.

ار، وجدانسىز، يمانسىزدى، جولاتپا، ەلىم، ابايلا،

توسقاۋىل قوي، ارسىزدىقتا، شەكارا جوق، قاراي ما؟

سەنىمدى بول، تۋار كۇنىڭ، ءتاڭىرىڭدى تاعى ويلا،

بالكىم بۇگىن، بالكىم ەرتەڭ، ءبىر كەلەدى قالاي دا.

ء«جاي جەر عوي»-دەپ، تاپتاماعىن اتا-بابا ارۋاعىن،

شەيىت بولعان كەبىنسىز-اق، جاتىر وندا ارمانىڭ.

سەن، سولاردىڭ ۇرپاعىسىڭ، الماقتىڭ ءبىل، سالماعىن،

تۇسىنەرسىڭ، سوندا عانا، ۇلى وتاننىڭ بار ءمانىن.

وتانى ءۇشىن، جۇماعى ءۇشىن، كىم باس تارتار ولىمنەن!

ارۋاقتار دا كۇڭىرەنەدى، ەرتە كەتكەن ومىردەن.

جانىمدى السىن، جارىمدى السىن، تاڭىرىمنەن جەرىنبەن،

تەك، دۇنيە، ايىرماسىن، وتانىمنان، جەرىمنەن!

ءتاڭىرىمنىڭ تىلەۋىندە تىرشىلىكتىڭ ءمانى دە،

جاتتىڭ قولى جۋىماسىن، قاسيەتتى تانىمە.

ءدىن، ازاننىڭ – ازالى ءۇنى، كۇڭىرەنسىن ءالى دە،

بۇكىل الەم – قۇلاق ءتۇرسىن، ۇلى ەلىمنىڭ انىنە.

مەن ول كەزدە شابىت قىسىپ، ساجدەگە مىڭ جىعىلام،

بار جارامنىڭ اۋزىن اشىپ، قاندى جاسپەن جۋىنام.

مەنىڭ جانىم،  مەدەت تاۋىپ، توپىراقتىڭ بۋىنان،

كوك عارىشقا كوتەرىلىپ، سول قۋاتتان جىلىنام.

تولقي ءتۇس، سەن، جارقىراعان التىن ايىم، قياقتاي،

كەشىرىلسىن، وسى جولدا توگىلگەن قان بۇلاقتاي.

ءناسىلىمنىڭ اسىل تەگىن – قۋاتتاي بەر، قۋاتتاي،

تاۋەلسىزدىك – حاقتىڭ جولى، سوعان ۇلتىم، تابىنعان،

ازات ەلدىڭ كۋاسىندەي، تۋدى ۇستايمىن قۇلاتپاي!

ء(فادلي ءاليدىڭ جولما-جول ءتارجىماسى)