(تولعاۋ)

1. مالشىنىڭ مۇڭى

قايران باس، سايا تۇتقان تالدىڭ ءتۇبىن،

قىلتيىپ قىلتيمادان قالدىڭ بۇگىن.

سالدىردى-اي، جەمساۋلارعا نارىق شىركىن،

قالدىرماي كەڭشارلاردا مالدىڭ تۇگىن!

 

كوكجالداي قاماۋداعى ءحالىم قيىن،

ولجامداي تالاۋداعى ساعىم قيىر.

ەن جايلاپ ءجۇرۋشى ەدى كەڭ جايلاۋدى،

وتار قوي، ءۇيىر جىلقى، تابىن سيىر.

 

قىرىق جىل مىڭعىرعان مال باققانىمدا،

كەڭشارىم، شالقىپ-تاسىپ جاتپادىڭ با!

كەڭەستىك كۇن سونگەندە توزعانىڭدى،

اڭعاردىم ازاتتىقتىڭ اق تاڭىندا.

 

قايدا دا قورقىتتىڭ سول كورى سىندى،

تورەلەر تومەن قويدى ءتول ءىسىمدى.

ىشىندە كەڭ كەڭسەنىڭ تارىلتتى عوي،

ءتورت تۇلىك ورگىزەتىن ءورىسىمدى!

 

اتادان قالعان قارا شاڭىراعىم،

تۇل بولىپ، تۋعان جەردە قاڭىرادىڭ.

سيرەگەن بالقايماعى، شالعايداعى

كىم كۇيتتەر شىرايى جوق اۋىل قامىن؟!

 

اتاۋلار باس جىلقىشى، شوپان دەگەن،

قورامەن ءوشتى بىرگە، قوتانمەنەن.

ال، ەندى مەنى قاماپ تاس قالاعا،

الەمدى قىزىقتىرماق وتان نەمەن؟

 

ۇستانباي وڭ ساياسات ءاسىلى ءبىز،
كەيىننەن داۋلاماسىن ءباسىن ۇل-قىز!
اڭشىلىق ءhام مالشىلىق ەمەس پە ەدى،
ەجەلگى كاسىبىمىز، ءناسىبىمىز؟!

 

ارناعان اۋىلىنا كۇشتى شاعىن،
ءبىر ويدىڭ اۋىرىنا ءتۇستى شالىڭ.
ءالى دە تۇعىرىنان تايماي تۇرىپ،
الىنە نۇقسان كەلگەن ىشقۇسامىن.

 

وزبەكتىڭ وزەك جالعاپ قاۋىنىمەن،
باتىستىڭ وڭەش الداپ تاۋىعىمەن،
قىرعىزدىڭ كۇلشەسىنە قوسىپ جەدىم
ورىستىڭ قالبىرداعى بالىعىن مەن.

 

قىتايدىڭ كەسپەسىنەن سوراپتاعان
اۋىلدىق اعايىندار – قوناق ماعان.
كەزىندە سىيلاسىپ ەك باس ءمۇجىسىپ،
ال، قازىر... سورلاعاندا، سول-اق باعام!

 

سويلەيمىز باي-ماناپشا استامسىماي،
بايقالماس تۇرمىستان دا تاسقان سىڭاي...
«اۋىلدان ەلگە ەشبىر پايدا جوق» دەپ،
ويپىرىم-اي، قاسقايعاننىڭ قاسقاسىن-اي!

 

ەرىكسىز كوپ جىلدان سوڭ كوندى مىنە،
ءجۇن، تەرى، ەت، ءسۇت، شۇجىق وندىرۋگە.
كەشىگىپ ەسىن جيعان كەيبىر مىنا
شىراقتار شىنىمەن-اق ءجون ءبىلدى مە؟

 

كىم كەپىل بەكەر اقشا شاشپاسىنا؟
تىرلىگى –­ اباي ءسوزىن راستاۋ، ءسىرا؟..
اۋىلدىڭ ءوڭ مەن سيقىن قاشىردى عوي،
«بي بولعان وڭكەي قيقىم باس-باسىنا»!

 

بۇرىنعى داۋىل داڭقىن توزاڭ ۇتتى،
دامىتپاق جەكە-جەكە قوجالىقتى.
شەتەلدىك سيىر ەتىن تۇتىنامىز،
قىمىز بەن شۇبات كورىپ بوزامىقتى.

 

بىلمەپ ەم ەكسپورتتى مول اعىن دەپ،
اسىمدا ۋلى قوسپا بولادى دەپ.
سالعانمەن كوز قيىعىن دۇكەندەردە،
جۇرگەن جوق وسىلارعا جولاعىم كەپ!

 

شەشەمنىڭ قۇرتى-اي، شىركىن، سورەدەگى!
تاڭدايدان كەتپەس ءدامى بولەك ەدى.
قارا قۇرت، ەجىگەي مەن سۇزبە، مالتا،
كوسەگەڭ قاشان سەنىڭ كوگەرەدى؟!

 

ءاي، قايدام!.. سوناۋ جازىق، سوناۋ قىردىڭ
باۋرايى – جۇرناعى عوي، كوپ اۋىلدىڭ!
تورەلەر بايلىعىن تەك ەسەلەيتىن
بايتاقتىڭ استى-ءۇستى تونالدى مىڭ.

 

داۋرەن-اي، ناق بەلىڭنەن سىزىپ قايعىم،
تىرەدى ءبىر داۋىرگە ءبىز ۇقپايتىن!
قالادا قاپتاي ءتۇستى ۇلتسىز ۇرپاق،
ءتۇپ تامىر – اۋىل جاققا قىزىقپايتىن.

 

ساناسىن اقش، اراب سيقىرلاعان
ماڭگىرگەن ماڭكۇستەردىڭ سيقى جامان!
بۇلاردان ءبىزدىڭ جاستىق باقىتتىراق،
قىراتتا قۇرىق ۇستاپ قيقۋلاعان!

 

تاپپاعان قىلتيمادان قاراپ باعىن،
بايعۇستىڭ كۇرسىنىسىن جاراتپادىڭ...
بار شىنىن ءتورت قابىرعا تۇتقىنداعان
مالشىنىڭ مۇڭى وسى، قاراقتارىم!

 

 

2. مۇنايشىنىڭ مۇڭى

جۇرەگىم – شۇرىق-تەسىك. ناناسىڭ با؟
جانىمنىڭ جازىلمادى جاراسى دا.
قولىمەن شەندىلەردىڭ شەنەۋنىكتەر
اتتى عوي، جاڭاوزەن قالاسىندا!

 

بۇل بيلىك بىزگە نۇسقاپ ءتامام جولدى،
ال، ءوزى قانعا مالدى ارام قولدى.
قىسىلماي جانارىنان عالامشاردىڭ،
العانى نىساناعا جامان بولدى!

 

ەلىمە دۇشپان كىرگەن سەكىلدەندى،
دوستارىم قۇبىلاعا بەتىن بەردى.
اۋزىنان اۆتوماتتىڭ شىققان اجال،
ارتتىردى جاس جەسىر مەن جەتىمدەردى.

 

قايتەمىن سۇم جەندەتكە كەكتەنىپ قۇر؟
ءتاڭىرىم، تاعدىر سىرىن تەك سەن ۇقتىر!
بارلىق وق انالاردىڭ كومەيىندە
ەسەلى قارعىس بولىپ كەپتەلىپ تۇر.

 

قويساڭ دا قان جۇتقىزىپ مۇسىلمانعا،
باساتىن تىلسىم سىرىن مىسىڭ بار ما؟
اۋانى وڭدى-سولدى وسقان دىبىس،
اكەلەر دۇعاسىندا ىسىلداۋدا.

 

مۇنايدى قالقىپ ءىشىپ، شالقىعاندار
«سەن جاقسى، مەن جاقسىمەن» حالقىن الدار.
ويتكەنشە، جالاقىسىن جەتى اي كۇتكەن،
مىنداعى جۇمىسشىنىڭ قالپىن اڭعار!

 

بۇيىرعان قارا تەرمەن ماعان ىرىس –
قارا نان، قارا ءشاي مەن قارا جۇمىس.
قايراڭنان بالا-شاعا نەسىبەسىن
تامشىدان قۇراپ قانا تابام دۇرىس.

 

ويلاسسا قىرسىز قوعام ەگەر جۇرت بوپ،
نەگىزى ءبىز ەدىك قوي ەلەرلىك توپ!
كەرەكتى شايلىعىما، كەرىسىنشە،
قوساتىن بايلىعىنا شەنەۋنىك كوپ.

 

ەشكىمگە وپا بەرمەس ادەت ءتۇبى،
تۇسىنبەي باسشىلارىم الەك مۇنى.
جەگەنى – قاراپايىم جۇمىسشىنىڭ
جۇپىنى تۇرمىسىنا قاجەت پۇلى.

 

شىققانبىز سونى سۇراپ كوشەگە ءبىز،
قويدى ءبىر كوگەرمەي-اق، كوسەگەمىز!
«ول – جاپپاي تارتىپسىزدىك» دەپ تاراتقان
ۇكىمەت ۇكىمى مەن وسەك – ەگىز!

 

سونداي-اق، قىتايى مەن تۇرىگى بار،
كاسپيدە، ويبوي، ءتىپتى ءىرى بۇلار!
قايتەمىز، كۇنكورىسكە تاۋەلدىلىك –
امالسىز قۋ جانىڭدى ءسىرى قىلار.

 

مەنى قۇل، كۇڭ ەتەردەي قاتىنىمدى،
شىعاردى كەلىمسەكتەر شاتىلۋدى.
تۇمان بوپ تۇرىپ الدى كوز الدىمدا،
تۇمشالاپ اشۋ-ىزا اقىلىمدى.

 

وزەكتى ورتەر كۇنى سەستى لەبىم،
دوسىمنان ءبىر سۇمدىقتى ەستىپ ەدىم.
بولمەدە ونىڭ جارىن كۇشتەپ ۇستاپ،
وتكىزگەن وزدەرىنشە كەشتى كەرىم.

 

تۇرىپ اپ سونىڭ ءبىرى كەزەگىمدە،
بەتىمە اسحانادا بەزەرۋدە.
ء«تۇبى ءبىر ەكەنىڭدى ۇرايىن-اۋ،
ءبىرىنشى تۇسەدى عوي تەزەگىڭ دە!»...

 

ول كۇنگى حيكايانى ەل بىلەدى،
قيناۋدىڭ قاجەتى جوق ەندى مەنى...
قىسقاسى، جاپپاي قىرعىن سالدارىنان،
ءوز زاڭىم ءوز قازاعىن كەرگىلەدى.

 

تەك قازاق توبەلەسكە جاۋاپتى ما؟
توعىتتى ءبىزدى عانا اباقتىعا.
«تۋدىردى ۇلتارالىق ارازدىق» دەپ،
تاستادى شەمەن شەرگە جاماپ كىنا.

 

كاسپيدىڭ تارتقان ىرىس تۇنىعىنان
وتەدى كەلىمسەكتەر قۇبىرىنان.
قىزىعىن «قارا التىننىڭ» سولار كورسە،
مەن كىممىن؟.. راسىندا دا قۇلىمىن-اۋ؟!

 

شىرقايتىن كۇنىم تۋار باقىت ءانىن،
بۇگىنشە قيىندىققا جاتىق ءحالىم.
بار دەيدى بەكىرە مەن ۋىلدىرىق،
كورمەدىم ولاردىڭ دا تاتىپ ءدامىن.

 

بىلمەيمىز مۇناي مەن گاز ءوندىرۋدى،
ۇيرەندىك شەتەلدىككە كوندىگۋدى.
«باي قازاق» اتانعاندار ۇيالماستان،
شيكىزات قارجىسىنا كومدى ءمىندى.

 

تەڭىزگە مالعاندىقتان مۇراتتارىن،
سەزەمىن «قابىرعادا قۇلاق بارىن»...
وق تەسكەن جۇرەگىنەن جاسى تامعان
مۇڭى سول مۇنايشىنىڭ، شىراقتارىم!

 

 

3. مۇعالىمنىڭ مۇڭى

كەشكەنىم الاعاي دا بۇلاعاي كۇن،
جوق شىعار ەش سالادا مىناداي مۇڭ؟..
دەمەيمىن كەسىپ ايتام... نەسىن ايتام؟
جاس قۇرعاپ قالعاندىقتان، جىلامايمىن.

 

تۇنعانداي جانارىما جالعان باقىت،
كۇتپەيدى كۇلىمدەۋىم ارماننان تۇك.
دەسە دە جاراسادى «تەرميناتور»،
تەمىردەي بولمىسىمدى قالعان قاتىپ.

 

باسشىنىڭ باسسىز شاكىرت سانالاتىن،
باعاسى «ۇشتىك» ەدى بار الاتىن.
ءبىر كۇندىك «كوك قاعازى» قازىر ونىڭ –
ءبىر جىلدىق ماڭداي تەر مەن تابان اقىم!

 

بىلمەيدى ەش قۇراناي-تۇرانايدى،
ەشكىمنەن ەشتەڭە دە سۇرامايدى.
ال، ماعان ەسەپ بەرۋ ۇناسا دا،
ەسىگى ەسەپشىنىڭ ۇنامايدى!

 

سەزبەگەن ءبىر ۇستاز دا قۇتىن ءالى،
ءبىرتۇرلى رەفورمالار بىقىنادى.
ءبىر ساتتىك اشىق ساباق وتكىزۋگە
ءبىر ايلىق تابىسىمىز جۇتىلادى.

 

قوسىلىپ مىناعان دا، اناعان دا،
ۇيرەندىك تيىن-تەبەن ساناعانعا.
كۇنبە-كۇن ءبارىمىزدى مەزى قىلدى،
تاۋسىلماس توي-مەرەكە، شارالار دا.

 

ءبىر ماقال ويلاپ تاپتىم، ماقال ازداي:
«يەگىڭ قىشىمايدى ساقال ازباي».
ساپ قۇرام ۇستەماقى سۇراماي-اق،
شۇبىرتقان بالاپانىن اتاقازداي.

 

تۇرعاندا ۋىسىمىز تىزگىن سىعىپ،
ەكەنىن بايقاتپايمىز ءجۇزدىڭ سىنىق.
مەملەكەت مەنسىنبەيتىن تەاتردىڭ
تۇراقتى كورەرمەنى – ءبىزدىڭ سىنىپ.

 

ناۋقاننىڭ ءبىرى – تومەن، ءبىرى – بيىك،
تانىتىپ قايتساڭ بولدى ءتىرى كەيىپ.
جالاۋشا جەلبىرەتىپ، «ۋرالاۋدا»
تاعى دا مەن تۇرامىن سۇمىرەيىپ.

 

ايتقانداي كورىنگەنمەن قازىر اڭىز،
ۇستازدار – سارقىلمايتىن «قازىنامىز»!
اتالعان شىعىستاردىڭ مەزەتىندە،
زورلىقپەن باسپاسوزگە جازىلامىز.

 

بۇگىندە باسشى دا جوق زار تىڭدايتىن،
بوپ العان «توناۋىنان» تارتىنبايتىن.
جان باعىپ جۇرگەن جاي بار از تەڭگەمەن،
تاماق پەن جولاقىدان ارتىلمايتىن.

 

جارىماي وقۋلىققا، كيىممەنەن
ءوز بالام كاسىبىمە سۇيىنبەگەن.
مىنەكي، باياعىدان ماقۇرىمبىز،
مۋزىكا، سپورت سىندى ۇيىرمەدەن!

 

وتىرىك سىيلاعانسىپ حالىققا قۇت،
مىنبەردە دەيدى بيلىك: «نارىق – باقىت».
ايلىققا شايلىق قوسىپ بەرەدى دە،
قويادى تاۋار قۇنىن شارىقتاتىپ.

 

سالماپ ەم سالماعىمدى بوس ەگەسكە،
الماپ ەم قياناتتى سوسىن ەسكە...
تەپكەنى وقۋشىنىڭ جانعا باتتى،
كەتكەنى قادىرىمنىڭ وسى ەمەس پە؟!

 

جۇيكەمدى اۋىر ويلار مەڭدەي قاپتى،
كوزىمنەن دارمەنسىزدىك سەلدەي اقتى.
اتا-انا شاڭ جۋىتپاي سوتقارىنا،
سۇيرەيدى سوتتارىنا مەن بەيباقتى.

 

بۇدان سوڭ تامباي قايتسىن تىلىمنەن ۋ؟!
جان سىرىم – ساياساتقا قىرىن كەلۋ...
تەك سوعان ارنالماي ءجۇر مۇمكىندىگىم،
مىندەتىم بولسا-داعى ءبىلىم بەرۋ.

 

باسشىنىڭ تاپسىرماسى تىنباي وڭباس،
قاشاندا جورعالايدى قۇرداي جولداس.
«مۇعالىم مارتەبەسى» دەگەن قايدا؟!
ول ۇعىم ءىس جۇزىندە مۇنداي بولماس...

 

قول تيمەي توقسان بويعى حاتتامادان،
ساباقتار ساعاتتاردى اقتاماعان.
الادى اتتەستاتتى وقۋشىمىز،
ون ءبىر جىل دۇرىس جاتتاۋ جاتتاماعان.

 

بىلمەيدى تاريحتاعى قۇبىلايدى،
بىلمەيدى ۇلىلاردىڭ جىرى جايلى.
اۆتورى ء«الىپبيدىڭ» احمەت پەن
اتاسى «الىپپەنىڭ» ىبىرايدى.

 

«ۇنسىزدىك تاساسىندا جاي قالايىن»،-
دەسەم دە، رەفورمادا ايلا دايىن.
«بەساسپاپ» ەتىپ قويعان كونبىستىگى،
مۇڭى سول مۇعالىمنىڭ، اينالايىن!

 

 

4. «مامبەتتىڭ» مۇڭى

قالاسى بارىپ جاتقان جىگىتتەردىڭ،
ماعان دا ناسىبىڭنەن ءۇمىت بەردىڭ.
«اۋىل» دەپ اجەپتاۋىر اتالاتىن
قيراندى اراسىنان شىعىپ كەلدىم.

 

الايدا، قابىلداماي، سىرتقا تەپتىڭ،
تەكسىزدىك مىسىن باستى مىقتى ادەپتىڭ.
ءالجۋاز اقساۋساقتىڭ ايتۋىنشا،
تىرلىكتەن تۇك ۇقپاعان قىرت «مامبەتپىن».

 

باستى شارت – سويلەۋ ەكەن ورىسشانى،
كوڭىلگە سودان كىربىڭ قونىستادى.
ءوزىمنىڭ وتكىر ءتىلىم – ەسكەرۋسىز،
كەزدىكتەي بولىپ قالدى قونىشتاعى.

 

قاپەرگە شەنەۋنىكتەر ىلمەگەننەن،
ويتكەنى، ءوز وتباسى بىلمەگەننەن،
تۇرمىستىق جۇمىسىما جاراپ جاتىر،
مىڭ جەردەن «مەملەكەتتىك ءتىل» دەگەنمەن!

 

المادىق جاعدايدى دا ونشا قامداپ،
(سول – پانا، قايدا بارىپ قونسا قاڭباق).
بايلارعا كوپقاباتتى ءۇي سالعاندار –
تۇرامىز ساياجاي مەن مونشا جالداپ.

 

تىرقىلداپ تراكتورشا وت الماعان،
مىسقىلمەن قاراماشى، بوتام، ماعان!
قالالىق سيىق ەمەس ءوز سيقىڭ دا،
تىزەڭدى بۇگىڭكىرەپ شوقاڭداعان!

 

پاڭدىعىڭ وت اۋىزدان شوق تەپكەسىن،
جاسىرام كورگەنىمنىڭ جوق دەپ نەسىن؟
بيلەتىپ بيىك وكشە ءتۋفليدى،
توبىعىڭ وينامالى بوپ كەتپەسىن!

 

جاساندى كەيىپتەگى تاماشا قىز،
مەن – «مامبەت»، سەن – «مامبەتكا». جاراسامىز.
«تەسىككە جىرتىق كۇلدى» دەي كورمەيىن،
كەل بەرى، سىرلاسايىق وڭاشا ءبىز!

 

كادىمگى ومىردەگى، وڭىڭدەگى
حاس تۇلپار ماستەك سىندى كورىنەدى...
ە، الگى سۋرەتتەگى سۇلۋلىق پا؟
ول – مەنىڭ وزعان ءساتىم كوپ ىلگەرى!

 

سەن ەسسىز ەلىكتەيتىن قالالىقتىڭ
كەسپىرىن ەستىپ ەمەس، قاراپ ۇقتىم.
«ماڭگۇرت» دەپ اتالعان سوڭ ونىڭ ءوزى،
كەلمەيدى كۇلگەنىنە جان اۋىرتقىم.

 

اتاۋعا ءمان بەرگىزسەم، مىڭ قۇبىلما!
ماڭگۇرتتىك بىلاي بولعان شىندىعىندا:
ەرتەدە تۇركىمەندەر تۇتقىنداعى
دۇشپانىن اينالدىرعان جىندى قۇلعا.

 

الدىمەن شاشىن العان قۇنتتاپ قىرىپ،
جاتسا دا اياماعان جۇرت باقىرىپ.
تۇيەنىڭ جاڭا سويعان ءتوس تەرىسىن
تاڭعان-دى توبەسىنە مىقتاپ تۇرىپ.

 

تەرىنى تاستاعان سوڭ باسقا قاپتاپ،
جەلىمشە جابىستىرعان اسقان اپتاپ.
سۇمدىق-اي، سىرتقا ەمەس، ءوسىپ ىشكە،
سانانى سانسىراتقان شاش شاباقتاپ!

 

تانىماي وزگە تۇگىل، اتا-انانى،
ماڭگىرىپ، سودان «ماڭگۇرت» اتانادى.
جىرتقىششا ىرىلدايدى قانداسىنا،
نە ءتىل جوق، نە تۇيسىك جوق، ماقاۋ ءبارى!

 

بۇگىندە بالاماسى سوندايلاردىڭ
دەمەيدى «مەن تەكسىز بوپ، وڭباي قالدىم».
ار-نامىس، يمان-يبا، سابىر كەمشىن،
ءتان سىندى باسىمىنا ول بايلاردىڭ.

 

قايىرىم، ىزەت دەگەن ويدان ادا،
دەن قويعان سىرت كورىنىس – بويعا عانا.
سايتاني سيىقتارىن جاساندىرىپ،
كەش باتسا، قىدىرىس پەن توي باعا ما؟

 

مۇندايدا ىشىمدىككە اۋەس كەلەر،
نيەت جوق جانايقايدى ءسال ەسكەرەر.
زينانىڭ زيانىن كوپ تارتىپ جاتىر،
تاعدىرى تاستاندى بوپ، نارەستەلەر!

 

بويىندا قاتىگەزدىك ساقتالعاسىن،
نەكەسىز ناقۇرىستار اقتالماسىن!..
ىشقىرى بەرىك قىزدار ادالدىقپەن،
بارادى اق بوساعا اتتاۋعا شىن.

 

كەرزامان، مەيلى، سولاي كۇيىنتە بەر!
كەربەزىڭ كەردەڭدەۋگە ءۇيىر كەلەر.
قالسام دا تاس قالانىڭ تاساسىندا،
ءجونى جوق، بىراق، مەنەن جيىركەنەر!

 

قاڭعىرتىپ قىر ۇلدارىن، تاۋ ۇلدارىن،
بايلادى نارىق شىركىن، اۋىل باعىن!..
شاhاردا ورنىن تاپپاي شارشاپ جۇرگەن
«مامبەتتىڭ» مۇڭى وسى، باۋىرلارىم!

 

 

5. مەنىڭ مۇڭىم

بىلىمنەن شىن بەكىنسە قور جىيۋعا،
سوقپايدى تالانت ءۇشىن ول قيىنعا!
ونەردىڭ وركەشىنە ەربەڭ ەتىپ،
ورەسىز ورەندەر دە قونجيۋدا.

 

تابىلماي توقتاتۋدىڭ ءبىر امالى،
تىم ەرسى كورىنۋدە مىنالارى!
وۋ، قايدا بارا جاتىر قيقالاڭداپ،
قالماستان تۇك رۋحاني مۇرالارى؟!

 

شوۋقۇمار – كۇرسىنىپ بۇل نۇسقاعانىم،
شوۋمەنگە سيرەك سەزەم ۇقساعانىن.
كەرگيدى «شىعارما» دەپ بىلجىراقتى،
ەت تۇرماس قامىرىنداي تۇشپارانىڭ.

 

جوق ماعان التى الاسى، بەس بەرەسى،
انشەيىن، كىرسىن دەيمىن ەپتەپ ەسى.
ەل-جۇرتتان ۇيات ەندى، كوبىسىنىڭ
بولماۋى ەستە قالار ەشتەڭەسى!

 

جاتقاندا ماتا داڭقى ءبوز ۇسىنىپ،
كەتكەندەي ەل الدىنا ءوزى شىعىپ.
قوعامدىق پىكىردى دە ايتقانسيدى،
اۋاعا ءپاتۋاسىز ءسوز ۇشىرىپ.

 

ماسەلەن، ء«انشى» دەگەن اتى بار دا،
تارتپايدى سوعان لايىق قالپىن العا.
ۇليدى، شىڭعىرادى، ايقايلايدى،
تالتايىپ تۇرىپ الىپ ساحنادا.

 

وتىرسا انسىماققا ءسوزىم قۇرىپ،
دالاقتاپ تاۋىسادى ءتوزىمدى نىق.
جاراسپاي كيىمدەرى البا-جۇلبا،
جاسىرعان كوزدى قارا كوزىلدىرىك.

 

ءماتىننىڭ باسى دۇرىس قۇرالمايدى،
نوتادان ءجۇز ءسۇرىنىپ، مىڭ اۋنايدى.
انىنەن ءسانى باسىم سىلقىمدار-اي،
تاندەرىن جارنامالاپ بۇراڭدايدى!

 

ەمەس بۇل جازىقسىزعا جاپقان جالا،
كۇتۋگە اۋەس نەگە ماقتاۋ عانا؟
ء«جۇرمىز عوي حالىق ءۇشىن» دەيدى سوسىن،
بەسىكتەن بەلى شىقپاي جاتقان بالا.

 

دەيمىسىڭ تالعام تاياز حالقىڭداعى،
ۇعاتىن «شەدەۆر» دەپ حالتۋرانى؟
سەنىمەن دەڭگەيلەستەر – بىرەن-ساران،
باسپايدى ءبىر سىزىقتا ماۋقىن ءبارى!

 

شوۋشىلدىڭ ەندى ءبىرى – قىلجاقباستار،
اۋىزدى بوس مىلجىڭنان ءبىر جاپپاستار.
انايى انەكدوتتى شيىرلاۋدا،
دەگەندەي كۇلسە بولدى كىل جاقتاستار.

 

ءتۇسىرىپ جاتقاندارىن قۇندى كەيدە،
ساۋاتتى ساتيراعا ۇلگى دەي مە؟
ىرجاڭداپ الدىمىزعا ءارتىس ەمەس،
شىققانداي كورىنەدى جىندى بەينە.

 

بولماسا كورىنىستىڭ كەلەشەگى،
ەشكىمنىڭ ۇزىلمەيدى ەمەشەگى!
ايەلدى ەر سومداسا، كۇلە بەرۋ
كورەرمەن مىندەتى دە ەمەس ەدى...

 

جاتتاندى مونولوگتار – الا-قۇلا،
جىميماس جالىققان جۇرت شامالىعا.
سويسىن دەپ شىمشىقتى دا شىن قاساپشى،
سىقاقتى جازدىرتسا عوي، مامانىنا!

 

بار ازداپ يۋمورلار دا جاقسى، جىلى،
جاقسىنىڭ ەسكەرىلدى جاقسىلىعى.
سانىنەن ساحنانىڭ شىققان بىراق،
بالانىڭ ويىنى مەن باقسى جىنى!

 

جانە دە ينكۋباتور اسابالار،
مۇندايدا كوزدەن قالاي تاسا قالار؟
تاپتاۋرىن ويىنى دا، جۇمباعى دا،
ءمان بەرمەس تويدا وعان ماس اعالار.

 

ازدىعىن رۋحانيات سالماعىنىڭ
بىلسە دە بۇدان بەي-جاي قالمادى كىم؟
ساۋابىن الساق يگى بابالاردىڭ
«سانالى بولسىن!» دەگەن ارمانىنىڭ!

 

ەكران دا شوۋعا تولى جارق-جۇرق ەتكەن،
جوباسى – شالاساۋات، ارتىق كەتكەن...
ءجا، جازۋ ۇستەلىمە جايعاسايىن،
قويىپ ەم شابىتتانباي، شالقىپ كوپتەن!

 

شىعارماي جاتىر ەكەن ءىشىم نەنى؟
ۋايىمنان باسپادى ەش ءىس ىلگەرى.
ويانسام، ويىما ءبىر ورالماي ءجۇر،
ۇلى جىر ءوزىم جازعان تۇسىمدەگى.

 

جازاردا تىڭ دۇنيە توسىن، ۇتقىر،

قالامگەر قالا بەردى توسىلىپ قۇر.

حاس تالانت – حالتۋرششيكتەر تاساسىندا،

اقىننىڭ مۇڭى، مىنە، وسى بوپ تۇر!

 

استانا، 2016 جىل

Abai.kz