ەرتە-ەرتە، ەرتەدە قاردىڭ كوبەسى سوگىلىپ، كۇن جىلىنا الۋان ءتۇرلى گۇلدەردىڭ سالتاناتتى شەرۋى باستالىپتى. سۇلۋلىعى بىرىنەن-ءبىرى اسقان دالا گۇلدەرى تاۋ باۋرايلارىندا، جوتالاردا، اۋلالار مەن گۇلزار باقتاردا جايقالا ءوسىپ، جەر-دۇنيەنى قۇلپىرتا ءتۇسىپتى.

ەڭ ءبىرىنشى قار استىنان بايشەشەك قىلتيىپ، ادامزاتقا كوكتەمنىڭ تاياۋ قالعانىن حابارلاپتى. ارتىنشا جاۋقازىن، ناۋرىزگۇل، قىزعالداق، cارعالداقتار قىرلاردا كوز سۇيسىنتەدى. ناركەس، ەرىنگۇل، كەكىرە، ءسۇمبىلشاش، لاڭسا، ەڭلىكگۇل، كەرمەك، گۇلقايىر، تاۋشۇعىنىق، تاۋشىمىلدىق، قۇرالايگۇل، بىرىنەن سوڭ ءبىرى گۇل جارا باستايدى. كەڭ-بايتاق القاپتار ءتىپتى سۇلۋلانىپ كەتىپتى.

كوپ گۇلدىڭ اراسىنان وزىنە ءجيى-ءجيى سۇقتانا قاراعان نازارلاردى اڭداعان تۇيمەداق:

− سەندەر بايقادىڭدار ما؟! مەن قانداي ادەمىمىن! مىنا دۇنيەدە مەنەن اسقان سۇلۋ گۇل جوق! − دەپ ماقتانىپتى.

مۇنى ەستىگەن باسقا گۇلدەر شۋلاپ:

 − ءبىز دە ادەمىمىز!

− و، نە دەگەنىڭ؟! – دەسەدى رەنجىپ.

 باسى جەلمەن ۇلپىلدەگەن باقباق:

− سوندا سەنىڭ قاي جەرىڭ سۇلۋ؟ – دەيدى شامدانىپ.

− قارامايسىڭ با؟ باداناداي ءىرى كۇلتەلەرىم – اپپاق، الىستان كوز تارتامىن. قاشان قاراساڭ دا، كۇندەي كۇلىپ تۇرام. مەنىڭ سۇيكىمدىلىگىمدى ارالار مەن شىبىن-شىركەيلەر دە بىلەدى. سەن ادەمى بولساڭ، ولار ساعان دا قوناقتاماس پا؟!

− قاي جەر بولسا، سول جەردە قۇجىناپ جۇرگەن شىبىن-شىركەيدىڭ ۇستىڭە قوناقتاعانى دا ءسوز بولىپ پا؟! مەن گۇلدەگەندە، جەر بەتىن سارى كىلەممەن جاۋىپ، جاندىك اتاۋلىنى قاۋىزىمنان ۇشىرماي قويعام.

− ا-ھا-ھا-ھا! ەندى قايدا سول كەلبەتىڭ؟ ۇسقىنىڭا قاراساڭشى، جەل ء«ۇف» ەتسە، ۇشايىن دەپ تۇرعانىڭدى بىلەمىسىڭ؟

− مەنىڭ ماۋسىمىم ءوتتى. بۇل جاعداي ەرتەڭ سەنىڭ دە باسىڭا كەلەدى. گۇلدەۋ مەرزىمىڭ بىتكەندە، جانىڭداعى جايناپ وسكەن گۇلگە قاراپ، وسى كۇنىڭدى اڭسايتىن بولاسىڭ ءالى، −  دەدى باقباق مۇڭايىپ.

− تۇيمەداق، باقباقتىڭ ايتقانى ءجون. ءوزىڭ تۇيمەدەي بولىپ اپ، نەگە

ءوزىمشىلسىڭ؟ شامالى ۋاقىتتان كەيىن، كۇلتەلەرىڭ قۋارىپ، ۇيتقىعان جەل سەنىڭ دە سىقپىتىڭدى قاشىرار، −  دەدى قالامپىر.

تۇيمەداق مىڭ بۇرالىپ سىقىلىقتادى. كۇلكىسىن تيا الماي:

− حي-حي-حي-حي! ءبارىڭ ماعان جابىلىپ كەتتىڭدەر عوي، تۇگە! سۇلۋ

سىمباتىمدى كورە الماي تۇرسىڭدار-اۋ، وسى، −  دەدى كوڭىلدى قالپىن بۇزباي.

تۇيمەداقتىڭ استامشىل قىلىعى قۇرتقاشاشتى قاتتى اشۋلاندىردى:

− ءاي، تۇيمەداق! مەن اق، سارى، كۇلگىن، قىزعىلت ءتۇستى گۇل اتقاندا، سەن قىلتيعان كوك ءشوپ ەدىڭ. سوندا: «ەڭ ادەمى گۇل – مەنمىن!» − دەپ ماقتانبادىم.  مەنىڭشە، ەڭ ادەمى گۇل – قىزعالداقتار مەن سارعالداقتار. ولاردى ادامدار دا جاقسى تانيدى. ادەيىلەپ تەرۋگە كەلەدى. ال ءبىزدى كىم ەلەپ-ەسكەرىپ جاتىر؟! ەرەكشە ادەمى بولساق، ءبىزدى دە تەرمەس پە، تانىماس پا!؟ ادامداردىڭ ايالى الاقانىن ساعىنىپ، كۇننىڭ استىندا، جەلدىڭ وتىندە تۇرىسىمىز مىناۋ.

− قادىرمەندى قۇرتقاشاش! ءبىزدى ادامدار تانىماسا – تانىماسىن، تەرمەسە – تەرمەسىن! وسى كۇنىمىزگە دە تاۋبە! قايتا قىزعالداقتاردىڭ تانىمالدىلىعى مەن ادەمىلىگى وزدەرىنە سور بولىپ، ءتۇپ-تۇقيانىمەن قۇرىپ بارا جاتقان جوق پا؟ – دەپ باسۋ ايتتى ءسۇمبىلشاش.

− مىنا ءسوزدىڭ جانى بار. ءسۇمبىلشاشتى قۇپتايمىن. دۇنيەدە

تىنىش ءومىر ءسۇرىپ، ءونىپ-وسكەنگە نە جەتسىن! «ادەمىمىن» دەپ كەۋدە سوعۋ – اقىماقتىق، − دەدى مىڭجاپىراق مايىسىپ.

كەنەت لالاگۇل داۋىستادى:

− ءاي، تىنىشتالىڭدار! كورمەيسىڭدەر مە، ادامدار كەلە جاتىر...

گۇلدەر ءاپ-ساتتە ۇركىپ، دابىراعان ۋ-شۋ ساپ تىيىلدى.

شىنىمەن-اق، جاپ-جاسىل قىراتتىڭ ۇستىندە ءبىر بوزبالا مەن بويجەتكەن كەلە جاتىر ەكەن.

− وي، مىنا گۇلدەردى قارا! قانداي ادەمى! − بويجەتكەن جايقالعان گۇلدەرگە سۇقتانا قاراپ تۇرىپ قالدى.

گۇلدەردىڭ ءبارى دەمدەرىن ىشىنە تارتىپ: «ولگەن جەرىمىز وسى بولدى،» − دەستى قورقىپ.

بوزبالا:

− ادەمىلىكتى كورگىڭ كەلسە، سەنى مۇندا ناۋرىز ايىنىڭ سوڭى مەن ءساۋىر ايىنىڭ باسىندا ەرتىپ كەلەيىن. سونداعى بۇل بەتكەيدى كورسەڭ!.. وي-وي-وي! ساپ-سارى سارعالداقتار، شوقتاي قىزعالداقتار قىر بىتكەندى قۇلپىرتىپ جىبەرگەندە، ءتايىرى، مىنا گۇلدەر جولدا قالادى.

قىز جانارىن لەزدە مۇڭ كىرەۋكەلەدى.

جىگىت قىزدى مۇڭايتقىسى كەلمەي:

− شىن ايتام. مىنا گۇلدەر ادەمى بولعانمەن، قىزعالداقتار مەن سارعالداقتار ءتارىزدى كوز قارىقتىرا المايدى، − دەدى تاعى.

بويجەتكەن ۇندەمەي، گۇلدەردى كوزبەن ايالادى.

جىگىت تەك تۇرماستان:

− مەن ساعان ءبىر اڭىز ايتايىنشى، − دەدى قىزدان ءوتىنىپ. قىز تىڭداۋعا ىقىلاس تانىتتى.

− باعزى زاماندا، ءتۇ-ءۇۋ-ۋ جەر تۇبىندەگى گوللانديا دەگەن ەلدەن، ءبىر باي جيھانكەز قازاق ساحاراسىنا كەلىپتى. ول جەرگىلىكتى بايمەن بىرگە جايلاۋ تورىندە كەلە جاتسا، الدىنان كوزدىڭ جاۋىن الىپ، قىزعالداقتار مەن سارعالداقتار گۇل اتقان قىراتقا كەز بولىپتى. شەتەلدىك باي ەرەكشە سۇلۋ، حوش ءيىستى گۇلگە قاتتى قىزىعادى. بايدان وسى ەكى گۇلدى وزىنە ساتۋىن سۇرانادى. باي قوناقتىڭ مەسەلىن قايتارماپتى. شەتەلدىك كوپەس تە ءمارت ەكەن، ەكى قاداق التىن بەرىپ، ءبىر ءتۇپ قىزعالداق پەن ءبىر ءتۇپ سارعالداقتى ساتىپ الىپتى. ول قازاق دالاسىنان اپارىلعان قىزعالداق پەن سارعالداقتىڭ پيازشىقتارىن  گوللانديادا ءوسىرىپ، ونى كوبەيتۋ جانە سۇرىپتاۋ ءىسىن جولعا قويىپ، وتانىن قىزعالداقتى، سارعالداقتى القاپتارعا اينالدىرىپتى. گۇل ءوندىرىسىن دامىتۋ ارقىلى، تولاعاي تابىستارعا جەتىپتى.

جىگىت ءسوزىن اياقتاپ، قىزعا قارادى.

قىز بالا:

− تابيعاتتى سۇيەتىن، سونداي بايلاردىڭ قاتارى كوبەيە بەرسە ەكەن... − دەدى ءسۇيسىنىپ.

ولار ءوزارا اڭگىمەلەسىپ، گۇلدەردىڭ جانىنان باياۋ وتە بەردى...

− ۋھ، جانىمىز-اي! امان-ەسەن قالعانىمىزعا شۇكىر! − گۇلدەر قورقىنىشتان ارىلىپ، بويلارىن تىكتەي باستادى.

− جاسىل جەلەكتىڭ قادىرىن بىلمەيتىن الدەكىمدەر بولسا، ءبىزدى باس سالىپ جۇلىپ، كوكتەي سولدىرار ەدى-اۋ، ءا!

− كوسەگەلەرى كوگەرسىن! مىنە، تاربيەلى بالالار.

گۇلدەر ءدان ريزا كەيىپپەن، بوزبالا مەن بويجەتكەننىڭ ارتىنان قارايلاپ قالا بەردى.

تەز ەسىن جيعان قۇرتقاشاش:

− انە، ەسىتتىڭدەر عوي! ادامزات اتاۋلىنىڭ قىزعالداقتار مەن سارعالداقتاردى جوعارى باعالايتىنى راس. ونى مويىنداۋىمىز كەرەك.

تۇيمەداقتىڭ كۇندەي كۇلىپ تۇرعان قاباعىنا ءاپ-ساتتە كىربىڭ ۇيالادى:

− سوندا جەر بەتىندەگى ەڭ ادەمى گۇل قايسى؟ ايتىڭدارشى...

تاۋ باۋرايىندا، بەلەستەردە، گۇلزار-باقتاردا مىڭ قۇبىلعان اسەم گۇلدەر تۇيمەداقتىڭ سۇراعىنا جاۋاپ ىزدەدى.

− داۋىل سوقسا دا، ءتۇرلى-ءتۇستى كۇلتەلەرىم «قىڭق» ەتپەي تۇرا بەرەتىن،

مۇمكىن، مەن ادەمى شىعارمىن، − دەدى جەلايدار.

− توزىمدىلىگىڭ وزىڭە، اينالايىن، جەلايدار! مەن ادەمى گۇلدەيمىن، ءارى

ادامزاتتى ەمدەيمىن! سەندە سونداي قاسيەت بار ما؟ – دەدى وتتاي قىزارعان  الاۋگۇل.

− ءتايىرى، دارىلىك قاسيەتىڭدى قويا تۇر! ول قاسيەت مەندە دە بار. بىراق مەن

سياقتى ەرتە كوكتەمنەن، قارا كۇزگە دەيىن توقتاۋسىز گۇلدەپ تۇرا الارمىسىڭ، سەن بايعۇس! – دەپ كەرىلدى كۇرەڭوت.

 − مەن كۇرەڭوتتان دا ءتوزىمدىمىن. توزىمدىلىگىم سونشالىق، قار توپەلەپ جاۋىپ تۇرسا دا، جۇپارىمدى شاشىپ، گۇلدەي بەرەم. جەر بەتىندە مەنىمەن تەڭەسەر گۇل قايدا؟! – دەدى باقىتگۇل.

«گۇلدەردى تىكەنىممەن شاباقتاپ الامىن با» دەپ جۇرەكسىنگەن راۋشانگۇل توپتان شەتكەرى تۇرعان:

− سەندەر وزدەرىڭدى «ەڭ ادەمى گۇل» سانايسىڭدار. بىراق مەنى ەل-جۇرت «گۇلدىڭ بەگىمى» − دەيدى عوي. سوعان قاراعاندا ەڭ ادەمى گۇل – مەنمىن! – دەدى ول ماقتانىشپەن.

− «گۇلدىڭ بەگىمى» ەكەنىڭىز راس! دەگەنمەن، ساباعىڭىزداعى تىكەنەكتەردى قايتپەكسىز! جاناي وتكەننىڭ ءبارىن جابىرلەپ، نە دەنەسىن قاناتاسىز، نە كيىمىن جىرتاسىز. ءسىزدى اينالاڭىزعا تىكەنەكتەرىڭىز جەكسۇرىن كورسەتىپ تۇرادى. ەشكىمگە زالالى جوق، حوش ءيىسى اڭقىعان گۇلدىڭ تورەسى – الدىڭىزدا تۇر! – دەدى راۋشانعا ىزەتپەن قاراعان قالامپىر.

ايتىس قىزا ءتۇستى. باستاپقىدا ءبىر-ءبىرىن تىڭداعان ولار، ەندى سوزگە قوناق بەرمەي شۋىلداپ كەتتى. تالاستان ەڭلىكگۇل، شومىشگۇل، كىلەمگۇل، قىناگۇل، شىرايگۇل، ولمەسگۇل، جۇپارگۇل، نامازشام، سالبەنگۇل، قاشقارگۇل، سارىبارقىت، تۇنگى شىراق، حانشايىم، قازتاماق، التىنشار، جىبەكشوپ، قۇرالايگۇل، نارعىزگۇل، نازتۇرىك، راۋعاش، شىرماۋىق، بورىتاراق تا قۇر قالمادى. ءبارىنىڭ دە ايتارى:

− ەڭ ادەمى گۇل – مەنمىن! مەن-ءمىن! مە-ەە-ەن!

سول ماڭايدا ارا، كوبەلەك، قۇمىرسقا، شىمشىق ءوز تىرشىلىكتەرىمەن جۇرگەن بولاتىن. تالاس قىزا باستاعان سوڭ، گۇلدەر ولاردان تورەلىك ايتۋدى سۇراندى:

─ ارا-ارا! سەن ايتشى، قايسىمىز ادەمىمىز؟

─ ىز-ىزز! مەن بىلەتىن گۇلدەردىڭ ءبارى ءتاتتى. قاي گۇلدىڭ قاۋىزىنا قونسام دا، شىرىنعا بوگىپ، قۇمارعا بولەنەم. وسى ومىردە گۇلدەردىڭ بارى قانداي جاقسى! ىز-ىز! ىى-ىز-ىز! ─ دەدى ارا.

─ قۇمىرسقا-قۇمىرسقا! ەڭ ادەمى گۇلدى اتاشى...

گۇل ۇرىقتارىنىڭ كەپكەن ءدانىن تاسىپ جۇرگەن قۇمىرسقا ماڭداي تەرىن ءبىر ءسۇرتىپ:

─ گۇلدەر مە، گۇلدەرگە راحمەت! سولاردىڭ ارقاسىندا نەسىبەمدى تەرىپ جەپ ءجۇرمىن. جەر بەتىندە جامان گۇل جوق. گۇلدىڭ ءبارى دە ادەمى! − دەدى ولارعا ىلتيپاتپەن قاراپ.

شۋىلداعان گۇلدەردىڭ اينالاسىندا شىقىلىقتاپ ۇشىپ-قونىپ جۇرگەن تورعايدان:

− شىمشىق-شىمشىق! ءبىزدىڭ قايسىمىز ادەمىمىز، كورسەتە قويشى! − دەدى مايىسىپ.

− شيق-شيق، شيق-شيق! سەندەر سونداي سۇلۋسىڭدار! مەن سەندەرگە ءدان ريزامىن. اسىرەسە، الما، شيە، تۇت اعاشتارىنا مىڭ العىس!

− اقىماقسىڭ با، الما، شيە، تۇت اعاشتارى گۇلگە جاتپايدى، − دەدى تۇيمەداق جالما-جان.

− شيق-شيق-شيق! جاتادى، جاتادى! شيق-شيق-شيق! نەگە جاتپايدى؟ ولار گۇل اتقاندا قانداي كورىكتى! شيق-شيق-شيق! − شىمشىق الما اعاشىن شىر اينالىپ ۇشىپ، بۇتاقتان-بۇتاققا قوناقتادى.

قۇستىڭ جاۋابى گۇلدەرگە ۇنامادى.

─ كوبەلەك-كوبەلەك! سەن ايتشى، ەڭ ادەمى گۇل قايسى؟

اسەم قاناتىن جەلپىپ-جەلپىپ، مۇرتشالارىن شيراتقان كوبەلەك:

─ ەڭ ادەمى گۇل دەيمىسىڭدەر؟! ءىم-مم، ادەمى گۇلدەر جەر بەتىندە كوپ قوي. مەنىڭشە، ەڭ ادەمى گۇل ─ بەدە، كادۋىلگى جوڭىشقا سياقتى. سەبەبى ول كوك مايسالى، حوش ءيىستى، مالعا − ازىق، جەرگە − تىڭايتقىش، ال بىزدەرگە − مەكەن.

− قايداعى ءبىر ءشوپتى «گۇل» دەپ اسپەتتەدىڭ-اۋ، سەندە، − دەپ كىجىندى

گۇلدەردىڭ ءبىرى. 

ءبىر توقتامعا كەلە الماعان ولار، ءومىر بويى گۇل وسىرۋمەن اينالىسىپ

كەلە جاتقان اتاقتى گۇلپازدىڭ الدىنا جۇگىنۋلەرىنە تۋرا كەلدى. ول كوپ ويلانىپ:

− گۇلدەرىم-اۋ، مەن سەندەردىڭ ءبارىڭدى دە جاقسى كورەمىن. ارقايسىڭنىڭ بويلارىڭدا وزدەرىڭە عانا ءتان سۇيكىمدىلىك بار. ءبىرىڭدى – كوپجىلدىق بولعانىڭ ءۇشىن، ءبىرىڭدى – بىرجىلدىق بولساڭ دا، وتە ۇزاق گۇلدەگەندەرىڭ ءۇشىن قادىر تۇتام. ەندى ءبىرىڭ – ەمدىك، دارۋمەندىك قاسيەتتەرىڭمەن، جۇپار يىستەرىڭمەن، ايقىن-قانىق تۇستەرىڭمەن، سىرت كوزدى ارباپ، قورشاعان ورتاعا ءسان بەرەسىڭدەر. قالالار مەن اۋىلداردىڭ اجارى سەندەرسىز اشىلمايدى. بۇكىل ادامزات سەندەردىڭ كورىكتەرىڭنەن ءلاززات الادى، حوش يىستەرىڭ جان سارايىن اشادى، كوڭىل-كۇيلەرىن كوتەرەدى، ءتىپتى دەرتىنە داۋا تابادى. مەن ءۇشىن ءبارىڭ دە ادەمىسىڭدەر، − دەدى.

بۇل جاۋاپقا قاناعاتتانباعان گۇلدەر تاعى دا تالاسىپ كەتتى.

كەنەت اسپاندا كۇن كۇركىرەپ، نايزاعاي وينادى. شۋ-شۋ ەتكەن گۇلدەر جاڭبىردان قاۋىپتەنىپ، كوكجيەككە قاراعاندا، قاباقتارىنا بۇلت ءتۇيىلىپ، اشۋلانىپ تۇرعان تاۋ-اتانى كوردى.

− سەندەر نەگە ادامدى تىڭدامايسىڭدار، اا-ا؟

ول سويلەگەندە شىڭدار قوزعالىپ، ساي-سالا جاڭعىرىقتى. قاھارلى ۇننەن قايمىققان گۇلدەر تىم-تىرىس بولا قالىپ، كوككە مويىندارىن سوزدى.

 تاۋ-اتا:

− قاراقتارى-ىى-ىم، مەنى بىلەسىڭدەر، جاھانداعىنىڭ ءبارىن توبەدەن باقىلاپ تۇرعان، ەڭ بيىك تاۋمىن. ايتىستارىڭدى ەستي تۇرا، ۇندەمەي قالا المايمىن.

ەگەر ءبىز جەر بەتىندەگى ءبىر عانا گۇلدى ادەمى دەپ تاۋىپ، دۇنيەگە سول گۇلدى عانا تاراتار بولساق، ءبىر تۇستەن الەم جالىعادى. كورە-كورە كوز تالادى. دەرت  اسقىنا كەلە، جەر-دۇنيەنى بويكۇيەزدىك، ەنجارلىق مەڭدەيدى. دامۋ ۇدەرىسى تەجەلەدى. بۇكىل تىرشىلىك يەلەرى ءبىر-بىرىنەن جالىعىپ، زۇلىمدىق ارتادى، سوعىس كوبەيەدى. بۇل − جاقسى ەمەس. دۇنيەدەگى بۇكىل تىرشىلىك بەيبىتشىلىك پەن تىنىشتىقتى قالايدى، ياعني سەندەردىڭ الەمدى تۇراقتاندىرۋعا قوساتىن ۇلەستەرىڭ شەكسىز. سەندەر وسىنى بىلەسىڭدەر مە؟! بىلمەيسىڭدەر! بارشا گۇل تىرشىلىكتىڭ ءومىر سۇرۋگە ىڭكارلىگىن وياتا كەلىپ، دوستىق سەزىمدەرىن ۇلعايتۋعا، ۇلت پەن ۇلىستىڭ ىنتىماقتاستىعىن جاراستىرۋعا ولشەۋسىز ەڭبەك ءسىڭىرىپ جاتىر.

كوشەلەرگە قاراڭدارشى! ءتۇرلى-ءتۇستى ماشينەلەر ءارلى-بەرلى ىزعۋدا. ولار ادامزاتقا الۋان ءتۇرلى قىزمەت كورسەتەدى. ءبىرى − ادام، ەكىنشىسى − جۇك تاسيدى. ادام تاسىمالداۋشى كولىكتىڭ ءوزى سان الۋان: اۆتوبۋس، تروللەيبۋس، ترامۆاي، ۇشاق، تىكۇشاق، كەمە، قايىق ت.ب. ولاردى ءبىر ۇلگىمەن، ءارى ءبىر عانا قىزمەت ءتۇرىن كورسەتۋگە لايىقتاپ جاساسا، شارۋاعا تيىمدىلىگى بولمايدى. جانە ولار سەندەر سياقتى «مەن ادەمىمىن!» نەمەسە «مەن مىقتىمىن!» − دەپ ماقتانىپ جاتقان جوق.

سولار ءتارىزدى سەندەر دە ءتۇرلى-ءتۇستى رەڭدەرىڭمەن، تىرشىلىككە قىزمەت ەتەسىڭدەر. ادامزات اتاۋلىنىڭ جانى مەن جانارىنا ادەمىلىك پەن اسەمدىكتى سەزىندىرۋ ارقىلى، تىنىشتىقتىڭ، سۇلۋلىقتىڭ قادىرىن ۇعىندىراسىڭدار. گۇلدەردىڭ ءبارى ادەمى! جەر بەتىندە جامان گۇل جوق! كوبەلەك پەن شىمشىق ايتقاندايىن، تۇتتىڭ جەمىسى، جوڭىشقا مەن شيە، الما اعاشتارىنىڭ گۇلدەرى دە كەرەمەت! جەر بەتىندەگى ادەمىلىكتىڭ ءبارى تىرشىلىك ءۇشىن، بىلدىڭدەر مە، قاراقتارى-ىى-ىم! − دەدى كۇركىرەپ.

 − تۇسىندىك اتا، تۇسىندىك! − دەپ شۋىلداستى گۇلدەر.

كوپ ىشىندە تۇيمەداق قانا، ءوزىنىڭ ماقتانشاقتىعى مەن مەنمەندىگى ءۇشىن ۇيالىپ قالدى.

Abai.kz