1994 جىلى ساكەن سەيفۋليننىڭ 100 جىلدىق تويى ءوتتى. "سەيفوللانىڭ قاراشىلىگى" قىستاعىندا كوپ ءۇي تىگىلىپ، تاۋ بوكتەرىندە ءبىر-ەكى كۇن قوندىق. وندا رەسپۋبليكالىق «جاس الاش» گازەتىنىڭ ءتىلشىسى رەتىندە بارعانمىن. الدەبىر داستارحان باسىندا ءوزىمنىڭ ءبىر كەزدەگى مۇعالىمىممەن بەتپە-بەت وتىرىپ قالىپپىز. التىنشى-جەتىنشى كلاستاردان كەيىن كورگەنىم سول ەدى. ەلۋلەرگە تاياعان كەزى. مەنەن، كەمى، ون بەس جاستاي ۇلكەن، البەتتە... وبلىستا ىشكى ىستەر سالاسىندا قىزمەت ەتەتىنىن ەستۋشى ەم. شەنى، مۇمكىن، پودپولكوۆنيك، ءتىپتى، پولكوۆنيك...

ءبىر-ءبىرىمىزدى تانىدىق. باس شۇلعىسىپ ەسەندەسكەن بولدىق. بىراق ەلپىلدەي قويماپپىن. سەبەبى، جاس كەزىمىزدە ءبىرتالاي قياناتى وتكەن كىسى-ءتىن. جازىقسىزدان-جازىقسىز جەلكەلەپ، بۇرىشقا تۇرعىزىپ، قول جۇمساپ، ەسىمىزدى شىعاراتىن-دى. ايتەۋىر، جۇلدىزىمىز قارسىلاۋ ەدى. بوزبالا كەزدە دە اسا ەسسىز ەمەسپىز، وسى مۇعالىمنىڭ جۇمىس بابىنداعى، ءتىپتى، وتباسىنداعى ساتسىزدىكتەرىنىڭ «ءوشىن» بىزدەن الاتىنىن اڭداپ، تاڭىرقايتىنبىز. جەندەتتىك، قاتىگەزدىك مىنەزى تىكسىنتەتىن. ءيا، و كەزدە ون ەكى-ون ۇشتەگى كەزىمىز عوي... سودان كوپ ۇزاماي قالاعا اۋىسقانىن بىلدىك. اقىرى مۇعالىمدىكتى تاستاعان ەكەن. ءوزىنىڭ لايىقتى جولىن تاۋىپتى دەيتىن كەيبىر ۇلكەندەر...

مەنى ۇستەل باسىندا كورگەندە ءتۇسى بۇزىلىپ، ازداپ، جيىرىلدى. دەگەنمەن، ءجون سۇراسىپ، انانى-مىنانى ايتىپ، ءوزارا تىلدەسكەن ءتۇر تانىتتىق. ءسوز اراسىندا، نەگە ويتكەنىمدى ءوزىم دە اڭداماي:

– ۇرىپ-سوعىپ، مازا بەرمەۋشى ەدىڭىز! – دەپ قالىپپىن كۇلگەن بولىپ...

– ەندى... ادام بولسىن دەدىك قوي! – دەيدى اعامىز دا سۇرلانىپ، جىميعان كەسكىنمەن.

نە دەيىن. «ە-ا، اعا، تۇسىنىكتى. ءوزىڭىزدىڭ ۇل-قىزىڭىزدى دا تاياققا جىعا ءجۇرىپ ادام قىلعان ەكەنسىز عوي!» دەگەن ءسوز ىشىمدە كەتتى. كوپشىلىكتىڭ الدىندا ۇيالتپادىم.

قازىر و كىسى دە قارتايدى عوي... كەي-كەيدە ويلاپ قويامىن، ءوزىنىڭ سوناۋ مەكتەپتەگى ارەكەتتەرى ەسىنە تۇسە مە دەپ...

بۇل جازبانى فب-داعى كەيبىر ۇستازدارىن ماقتاعان پوستىلاردى كورىپ قالعان سوڭ ءتۇزىپ ەدىم.

قۇلتىلەۋ مۇقاش

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان