ابايدى ءتۇسىنىپ، ابايعا تۇشىنىپ بولماعانىمدى ءىشىم سەزەدى; ونىڭ رۋحىن ابدەن ءتۇسىنىپ، وعان قۇمارىم قانىپ، تۇشىنىپ بولعان كۇنى مەن ولەڭ جازۋدى، مۇلدە، قوياتىن شىعارمىن.

الاشقا ابايدان كەيىن جاڭا، سونى بىردەڭە ايتام دەۋدىڭ ءوزى اسىلىق بولادى. ول ءبارىن ايتىپ كەتكەن. ءبىز، الىمىزگە قاراماي، وزىمىزشە ايتساق دەپ ءجۇرمىز... تۇك ايتا الماعانىما كوزىم جەتكەن سايىن جازىپ جۇرگەنىمدى سەزە باستادىم. وسى مەنىكى نە اۋرە؟ اقىندىقتىڭ وسىنشا كيەلى، وسىنشاما قاسيەتتى ەكەنىن بىلگەندە قولىما قالام الماس ەدىم! ەندى ءبارى — كەش. دۇنيەگە قايتا اينالىپ كەلسەم، ەندى قالامساپ پەن الا قاعازدىڭ ماڭايىنا جولاماس ەدىم! ءومىرىم وزەگىمدى تالدىرار وكىنىشپەن ءوتىپ بارادى. قارا تانىعان كۇنى ابايدى وقۋ كەرەك ەدى. ءبىز ونى وقىماي، باسقا بىرەۋلەردى وقىپ، ولەڭ جازىپ كەتتىك... «وزىڭدە بارمەن كوزگە ۇرىپ، ارتىلام دەمە وزگەدەن» دەپتى ول. مەنى، مەن سياقتىلاردى ايتىپ تۇر! ادام بالاسى ءبىر-بىرىنەن اللانىڭ حيكمەتى ماحاببات، عادىلەت سەزىمدى انىعىراق سەزبەكپەن ارتىلادى! (اباي "قىرىق بەسىنشى قاراسوز").