(ەسكى اڭگىمەلەردەن)
ايەلدەردىڭ وتە شىدامدى، ءتوزىمدى جان ەكەندىكتەرىن بۇرىن دا مويىنداعانمىن. قىرىق جانى بارى ەكەنىنە جاقىندا تاعى دا كوزىم جەتتى.

قازىر بالالارعا ساباق وقىتۋ دەگەن ءبىر ازاپ. الدە ءۇي تاپسىرماسى كوپ بەرىلە مە، جوق، الدە قازىرگى بالالار ساباقتى ءتۇسىنىپ وقىماي ما، ايتەۋىر، مەكتەپتەن القىن-جۇلقىن كەلگەننەن قايتىپ سومكەسىن اسىنىپ مەكتەپكە كەتكەنشە ساباققا شۇقشيۋمەن بولادى. سونىڭ وزىندە ارا-اراسىندا ۇرىس-كەرىس، ايقاي-شۋ، سوڭى بالالاردىڭ تاياق جەۋىمەن اياقتالادى. 
كەلىنشەگىم بالالارعا وتە قاتال. قاباعىمەن زىر جۇگىرتەدى. جىنىنا جاقپاعانىن قامشىمەن ساباپ الادى. قامشىسىن الىپ بالالاردى تۇرا قۋعان كەزدە اشۋ ۇستىندە مەنى دە ساباپ جىبەرە مە دەپ قىپىلىقتاپ، عازيز باسىمدى ول بولمەدەن ارەڭ الىپ شىعامىن. ال، كوڭىلدى كەزىندە ودان اسقان مەيىرىمدى جان جوق. بالالار دا ەركەلەپ، ءبىر جەتىسىپ، ويناقتاپ قالادى. ارالارىندا ىرجيىپ مەن دە وتىرامىن. 
جالپى ءوزىم بالانىڭ تاربيەسىنە، ساباق وقۋىنا كوپ ارالاسپايمىن. كەلىنشەگىم اسحانادا قازانداعى ەتتىڭ سورپاسىن ساپىرىپ تۇرىپ، ءبىر قولىندا بالالاردىڭ وقۋلىعى، ساباق ءتۇسىندىرىپ جاتادى. اياعىنا كىشكەنتايىمىز جابىسىپ العان. قايبىر كۇنى قاتتى كەتىپ، قامشىمەن بالالاردى «سويىپ» سالدى. شىداي الماي ارا ءتۇسىپ ەدىم، «وندا بالاڭا ساباقتى ءوزىڭ وقىت...» دەپ ەسىكتى تارس جاۋىپ شىعىپ كەتتى. «وقىتسام وقىتامىن...» دەپ كۇبىرلەپ قالا بەردىم. 
سودان بالامدى ون ءمينوت وقىتتىم-اۋ دەيمىن... بار شىدامىم وسىعان جەتتى. ون مينوتتەن كەيىن «وي، شەشەڭنىڭ سەنىڭ... ءبىر ايتقاننان نەگە ۇقپايسىڭ؟ بار، شەشەڭە...» دەپ كىتابىن تارس جاۋىپ، بولمەدەن شىعارىپ جىبەردىم. الدە مەن دۇرىستاپ وقىتا المادىم با، الدە مەنىڭ وقىتۋ «ستيلىمە» بالام ۇيرەنە المادى ما، ايتەۋىر تۇسىنىسە المادىق. قازىر ۇيدەگى بالاعا ساباق وقىتۋ ء«پاشتي» مۇعالىم بولۋمەن بىردەي ەكەنىنە كوزىم جەتتى. وسىدان كەيىن ءۇيدىڭ شارۋاسىنان بولەك ەكى بالانىڭ ساباعىن وقىتىپ، ءۇشىنشىسىن جۇباتىپ، مەنىڭ جاعدايىمدى جاساپ جۇرگەن ايەلىمنىڭ شىدامدىلىعىنا توزىمدىلىگىن، سابىرلىلىعىن تاعى ءبىر مويىنداپ، باسىمدى ءيدىم. 
تاعى ءبىر جاعداي. كەلىنشەگىمنىڭ كۇن سايىن قايتالايتىن ءبىر سۇراعى بار. «بۇگىن تاماققا نە ىستەيىن؟» كۇن سايىن تاڭەرتەڭ جۇمىسقا شىعىپ بارا جاتقاندا سۇرايدى. جاڭا عانا تۇننەن قالعان تاماقتى سوعىپ الىپ، قارىن توق، ءتىس شۇقىپ كەتىپ بارا جاتىپ: «ەندى كورەرسىڭ... جەڭىل-جەلپى بىرنارسە ىستەي سالسايشى...» دەيسىڭ. ونسىز دا شارۋاڭ كوپ، كوپ اۋرەلەنبەي-اق قويساڭشى دەپ كەلىنشەگىڭە جانىڭنىڭ اشىعان ءتۇرى عوي بۇل. 
جۇمىس اياعىنا تامان قارىن اش، اسقازان ۇليدى. ۇيگە تەلەفون سوعاسىڭ.
- نە تاماق ىستەپ جاتىرسىڭ؟
- ءوزىڭ جەڭىل تاماق دەگەننەن كەيىن... بورشش ىستەپ جاتىرمىن. 
- جىندىسىڭ با، بورشش دەگەن تاماق پا؟ ەڭ بولماسا ەت پەن كارتوپ قۋىرمايسىڭ با؟ 
- ەندى ءوزىڭ ايتتىڭ عوي...
- ايتسام، تاڭەرتەڭ ايتتىم... مەن بارعانشا تەز-تەز بىردەڭە قۋىرىپ قويشى...
باسقا-باسقا اسقازاننىڭ اشۋى قاتتى. «اش ادام اشۋلانشاق كەلەدى» دەپ بەكەر ايتىلماعان. تۇسكە دەيىن بىلاي جالت ەتىپ، ءتۇس قايتا بىلاي بۇلت ەتە قالعان ەرلەرىنىڭ قيقارلىعىنا ءتوزىپ جۇرگەن ايەلدەردىڭ قىرىق جانى بار دەمەسكە امال جوق. اينالايىندار-اي، قايتەيىن ەندى...

ورالحان ءداۋىت

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان