مۇحتار شەرىم. بۇل – نوتا عوي...
قاراپ وتىرماي، جالاپ وتىرايىن، ۇستاز بولىپ، شاشىمدى تاراپ وتىرايىن دەگەن وي ولپى-سولپى جۇرگەن مەنى قالالىق ءبىلىم باسقارماسىنا جاڭادان توپ ەتە قالعان ناعاشىما جەلكەلەپ اپاردى دا، ءبىر مەكتەپتىڭ ءان-كۇي پانىنەن ءدارىس بەرەتىن مۇعالىمى بولىپ شىعا كەلدىم. ارنايى ءبىلىمىم بولماسا دا، سىرتتاي اگرونومدىق وقۋدى ءبىتىرىپ العانىم بار، اۋدانداعى بايقاۋدا شىڭعىرىپ ءان سالعانىم بار، قىسقاسى، قىلقيىپ كيىنىپ الىپ، سىقيىپ جەتىنشى سىنىپتىڭ جۇگەرمەكتەرىمەن بەتپە-بەتوتىرمىن.
– بۇگىنگى وتەتىن ساباعىمىز – نوتا. نوتا دەگەنىمىز – نوتا. ءنوتانى بىز بۇرىننان نوتا دەيمىز. قازىر دە نوتا دەپ اتالادى. نوتانى نوقتا دەگەن سوزبەن شاتاستىرىپ الماڭدار،ء ول بارىبىر نوتا… –دەپ بارىپ ارەڭ توقتادىم دا، كوزىمدى ەكىنشى پارتادا وتىرعان وقۋشىعا سىرعاناتىپ جىبەردىم. ول قيپاقتاپ، بىردەڭەنى سومكەسىنە تىعا باستادى.
– ءاي، فامىلاڭ كىم؟ – دەپ سۇرادىم مەن.
– قيقارباەۆ.
– نەمەنە تىعىپ وتىرسىڭ؟
– پيستولەت…
– پيستولەت؟ كادىمگى پيستولەت پە نە؟ ونى مەكتەپكە نەگە اكەلىپ جۇرسىڭ؟ –دەپ ورنىمنان ۇشىپ تۇردىم. يەگىم دىرىلدەپ كەتتى. قورقىپ تۇرعانىم راس.
– اعاي، پيستولەتتى اكەم بەردى.
– ە؟
– بۇزىقتاردان قورعانىپ جۇر دەپ… ەگەر ماعان بەس قويماساڭىز، سىزدى دە اتا سالامىن… – دەگەن قيقارباەۆ كادىمگى تاپانشانى شىعارعاندا، ەرىكسىز جىميدىم:
– قوي ويباي، اتىلىپ كەتەدى. سومكەڭە سالىپ قوي. اكەڭ كىم بولىپ ىستەيدى؟
– پوليتسيا باستىعى.
– جەتىسكەن ەكەنسىڭ.
ويىم ويران، قيالىم قامىس بولىپ كەتتى. بۇگىنگى بالالار جامان، اتا سالادى. جاسوسپىرىمدەر اراسىنداعى قىلمىس ۋشىعىپ تۇر…
– بالالار، – دەدىم مەن بارىنشا جايدارى بولۋعا تىرىسىپ، – نوتا دەگەنىمىز – نوتا. بۇل مۋزىكاعا قاتىستى نوتا دو-رە-مي-فا-سو-ليا-سي-دو دەگەن ۇرپاقتاردان تۇرادى. بۇل نوتانى ەل مەن ەلدىڭ نارازىلىق نوتاسىمەن شاتاستىرىپ الماڭدار. نوتانى قارا جەردى ايداپ، ەكپەيدى، ونى ءان ونىمىن الاتىندار جازادى، نوتا جازادى. سوندىقتان، نوتا دەگەنىمىز–نوتا…
مەنىڭ كوزىم تاعى دا كيقارباەۆقا قاراي لاقتىرىلدى.
– قيقارباەۆ!
– ءاۋ، اعاي؟
– نە ىستەپ وتىرسىڭ؟
– پاترون ساناپ…
– پا-پاترونىڭدى ۇيگە بارعان سوڭ سانايسىڭ. تۇر ورنىڭنان!
– ال، تۇردىم. نەمەنە، الدىمدا بيلەپ بەرەسىز بە، اعاي؟
ول وسىنى ايتقاندا، بۇكىل سىنىپ وقۋشىلارىنىڭ تىرقىلداپ كۇلگەنى. اسىرەسە، كوزى سىقسيعان قارا پۇشىق قىز شالقالاپ كۇلەمىن دەپ، شاشالىپ قالدى.
– وتىر، ساعان ەكى! – دەدىم مەن. اناۋ پيستولەتىن سۋىرىپ العاندا، ساسقانىمنان:
– ەكىگە ۇشتى قوسساڭ، بەس! ساعان بەس قويامىن، اينالايىن، اناۋىڭدى شوشاڭداتا بەرمەشى… –دەدىم مەن. «ديرەكتورعا بارىپ، بارىن باياندايىن…» دەگەن ويمەن ورنىمنان تۇرا بەرگەنىم سول، قيقارباەۆ سومكەسىنەن تاعى بىردەڭە سۋىرىپ العانى.
– ويباي، اناۋ نەمەنە؟
– گرانات…
بۇكىل سىنىپ بولىپ قاشتىق. وقۋشىلاردان دا وزىپ بارا جاتقان مەن. مەنىڭ الدىمدا مەكتەپ ديرەكتورى… قۇدايىم-اي، قاي قۇداي ايداپ كەلىپ ەدى، بۇل مەكتەپكە… نوتادا نەم بار ەدى؟ «نوتا دەگەنىمىز – نوتا عوي، نوتا!» دەپ ايقايلاپ بارامىن…
Abai.kz
