وكىنبەن الىس كەتكەن جولىم ءۇشىن،
كەتتى عوي ساعىنىشقا تولىپ ءىشىم.
«ەسىمنەن ەرتەلى-كەش ءبىر شىقپايسىڭ»،
و، مەنىڭ ىلە قازاق وبلىسىم!

ىزدەسەم تابىلادى سايران مۇندا،
ءتۇرى كوپ قىمىزدىڭ دا، ايراننىڭ دا.
سەنى دە ساعىنامىن الاسۇرىپ،
قاسقايىپ قالا بەرگەن، قايران قۇلجا!

بولاسىڭ كەيدە مەنى شاقىرعانداي،
كەۋدەمدە وشپەيتىن ءبىر لاپىل بارداي.
قۇلاققا تۇراتۇعىن جىلى ەستىلىپ،
دەيتۇعىن «ىلە قازاق...» اتىڭ قانداي!

اتىڭنىڭ ماعان ايان ماڭگى ەكەنى،
كوكتەگى بۇلتقا اينالدى شاڭ كەشەگى.
ساۋىردىڭ ۇل مەن قىزى مۇندا كەلگەن،
قالدى-اۋ دەپ قايران التاي اندەتەدى.

كوسىلگەن كوز ۇشىندا تارباعاتاي،
سەكىلدى ەسكى كوزدەن قالعان اتاي.
كۇن تۋىپ سىر بويىنان ەل اۋعاندا،
ساعان كەپ كۇلىن توككەن جولدا ماتاي.

و، مەنىڭ قاسيەتتى، بايتاق ىلەم،
سەن جايلى كوپ شەجىرە ايتا بىلەم.
كۇن كەشتى مەكەندەگەن قالىڭ قىزاي،
ءومىردىڭ ەڭىسىمەن، قايقاڭىمەن...

مەن بۇگىن جالىققامىن سان ساناۋدان،
ارقارمىن اشىق كۇندە ارقاعا اۋعان.
ءۇش ايماق - ءۇش ارىسىڭ ايبىنى اسقاق،
بار تاعى قارماعىڭدا قانشاما اۋدان.

مەن ءۇشىن تىم قىمباتتى سونىڭ ءبارى،
التىندى ارداقتادىڭ قولىڭداعى.
قانىمدى كەرنەيدى دە ءبىر جىلى اعىس،
جانىمدى تەربەتەدى جول ىرعاعى.

قاتايتىپ الساق-تاعى ءبىز قاناتتى،
كەرمەك وي كەمىرەدى تۇزدان اششى.
تۋعان جەر باتادى ەكەن اقىندار مەن
الىسقا ۇزاتىلعان قىزعا قاتتى.

جۇرگەم جوق ايعا قاراپ، جۇلدىز قاراپ،
ارىسقا باعالايدى مىڭ قىز بالاپ.
سارىارقا ءتوسىن كەلىپ تۇعىر ەتتى،
وزىڭنەن ۇشىپ كەتكەن ءبىر مۇزبالاق.

جەرىسىڭ اكەمنىڭ دە، ارعى اتامنىڭ،
ولەڭمەن ساعان بۇگىن تاڭبا سالدىم.
ارقاسى ءبىزدىڭ شالقىپ جۇرگەنىمىز،
اقسارباس ايتىپ سويعان ءار باتاڭنىڭ.

مەكەنسىڭ كىندىگىمنىڭ قانى تامعان،
ۇلگى الدىم ءاز انادان، كارى شالدان.
قونارمىن ءبىر بيىككە شىعىپ ەرتەڭ،
بولارمىن كوش باستايتىن ءالى تارلان.

مەنى الىپ ۇشقان كەزدە بيىك ارمان،
اكەمنىڭ ءبىر سايىڭدا ءۇيى قالعان.
ءبىر ۋىس توپىراعىڭ ءجۇر قالتامدا،
اپامنىڭ جاۋلىعىنا ءتۇيىپ العان.

جانداعى تورقاسى جوق سول توپىراق،
تاستايدى ساعىنىشتى تارقاتىپ-اق.
اجەمسىڭ الديلەگەن كەشە مەنى،
كوتەرگەن كۇنى بويى ارقاسىنا اپ.

ارىڭدى سەن دارىتتىڭ ماعان اپپاق،
ءبىر بەلدەن استىم بۇگىن تابان اتتاپ.
قالدىردىم ساعان عانا كەشەگى وتكەن،
بەيىتىن اتا-بابا اماناتتاپ.

قاشاندا بولسىن باعىڭ، وردام، ۇستەم،
كەشىر سەن ەتە الماسام قولعابىس مەن.
قايسى دەپ وبلىسىڭ سۇراعانعا،
ايتامىن اتىڭدى اسقاق، زور داۋىسپەن.

بۇزباسىن ەشكىم سەنىڭ شىرقىڭدى، ىلە،
جۇرسە ەكەن مەنى-داعى جۇرتىڭ بىلە.
بولسام دا كورشى ەلىڭنىڭ ازاماتى،
جازۋلى پاسپورتىمدا تۇرسىڭ، مىنە.

بيدايداي تۇرسىڭ جالعىز ارپا ىشىندە،
ۇيىقتاسام كورەم سەنى ءار تۇسىمدە.
ساعىندىم كوكقامىردىڭ كوك باعلانىن،
ساعىندىم باياندايدىڭ ءمانتىسىن دە.

الشاڭداپ جۇرگەن شاقتا كەڭ كوشەڭدە،
جۇرگەندەي بولۋشى ەدىم دەربەس ەلدە.
سارعايعان ساعان دەگەن ساعىنىشتى،
جازبايدى قاي دارىمەن ەمدەسەم دە.

ەسىمىڭ سەنىڭ بۇگىن – باعالى ەسىم،
كىرلەيدى سەن تۇرعاندا جاعا نە ءۇشىن!؟
بورىدەي جان جاراسىن جالاپ جازىپ،
جيدى عوي سەن ارقىلى قازاق ەسىن.

مەن سەنى جۇرەم شەتتە ىڭعاي باعىپ،
ساقاراڭ كەتپەسە دەپ قۇمعا اينالىپ.
دەگەن سول «ىلە قازاق...» ارداقتى اتقا،
ۇلتىمنىڭ بار مۇددەسى تۇر بايلانىپ.

قاناتتى ساعان قاراي سىلكىپ ۇشساق،
قالامىز كادىمگىدەي ءبىر تىنىستاپ.
اۆتونوم... دەگەن اسقاق مارتەبەڭمەن،
وشىرمەي قازاق اتىن تۇرسىڭ ۇستاپ.

تۇلعاڭدى رۋحى اسقاق، ەڭسەلى ءارى،
تۇرمىن-اۋ جەتكىزە الماي مەن شامالى.
جوڭكىلگەن ەرتىس-ىلە – قوس بۇرىمىڭ،
بالتىرىن سارىارقانىڭ تەڭ سوعادى.

قازاقتى، قايدا جۇرسە، بوس ويلاما،
قانىمەن اتا-بابا جاسايدى انا.
ءتاڭىرتاۋ الاتاۋمەن ءبىر تۋىسقان،
قارايتىن بالقاش-سايرام – قوس ايناعا.

مەكەنى ۇلدىڭ ىستىق، قىزدىڭ ىزگى،
كەشىردىڭ باستان كەشە ءجۇز ءدۇبىردى.
ءۇش ءجۇزدىڭ وعلاندارى اردا تۋعان،
ۇستادى الما-كەزەك تىزگىنىڭدى.

جاس ۇرپاق قاۋلاپ وسكەن ارتىڭدا بار،
قادامى كەلە جاتقان قارقىنداپ ءار.
توسىڭدە ءجۇرسىن امان الشاڭ باسىپ،
ءجانابىل باستاعان سول نار تۇلعالار!

ءار شىڭنان تۇلەپ ۇشقان، ءار توبەڭمەن،
ماقتان سەن جاس قايىڭمەن، قارت ەمەنمەن.
قازاققا سەن دە قارا شاڭىراقسىڭ
جاساي بەر وسى ۇلكەن مارتەبەڭمەن!

اۋىت مۇقيبەك

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان