جاراس ەكەۋمىز كەزەكتى ءبىر "ۆەشىردەن" شىعىپ، جۋرفاكتاعى سونىڭ بولمەسىنە كەلىپ قيسايعانبىز. ءتۇس اۋسا دا، تۇرا الماي جاتىرمىز. «تاماق ىستەپ بەرەيىن بە؟» — دەدى جاۋكەڭ ءبىر كەزدە تۇرىپ. باسىمدى يزەدىم.

پليتانى توكقا قوستى. قازانعا كۇرىش سالدى. ء«ويي...» — دەدىم مەن، — ماي سالماۋشى ما ەدى الدىمەن؟». «ا، ايتپاقشى، قازىر سالامىن...». بۇل كەزدە كۇرىش شاتىرلاي باستاعان. «اسپازەكەڭ» ونى ءبىر جاعىنا ءۇيدى دە، ەكىنشى جاعىنا توڭ مايدىڭ ءبىر كەسەگىن سالدى. ماي ەرىگەن ساتتە كۇرىشپەن ءۇستىن جابا سالدى. سوسىن سۋ قۇيدى. ءسىرا، ءسابىز، كارتوپ، پياز دەگەندەردىڭ رەتى بولماسا كەرەك. سالدەن سوڭ: «قاپ، جاڭا كۇرىشتى جۋماپپىن عوي...» — دەدى جاۋكەڭ...

ەندى تاماققا وتىرا بەرگەندە، ەسىك قاعىلدى. جەنپي-ءدىڭ قىزدارى ەكەن. ءبىزدىڭ ولەڭدەرىمىزگە ءان شىعارىپتى. ورتادا «فيرمەننىي بليۋدامىز»، جارتى نان، باسقا ەشتەڭە جوق. «الىڭدار، الىڭدار...» — دەپ قويامىز. ءاي، ءبىر قاسىق باتىرعان بىرەۋى بولسايشى. ءبىز دە بەتتەمەيمىز... 

ءسويتىپ وتىرىپ تىڭداپ ەدىك بۇل ءاندى. سوسىن بىزگە، فيلفاكقا كەتتىك. «باۋكەڭنىڭ سوزىنە جازىلعان ءاندى مەن جۋىپ بەرەم!» — دەپ كەنجە دوسىم ءبىراز شابىلدى...

كەيىن "ۆەشىرلەردىڭ" بارىندە ءبىزدىڭ اندەرىمىز شىرقالاتىن بولدى. قومپيىپ جۇردىك كادىمگىدەي.
جازۋشىلار وداعىنداعى ءبىر كەشتە وسى اندەردىڭ تۇساۋى كەسىلگەن. 
«باۋكە، سەنىڭ سوزىڭە جازىلعان ءاندى ناسيحاتتاپ ءجۇرمىن...» — دەيتىن مارقۇم ءورازالى باۋىرىم كەزدەسكەن جەردە ەركەلەپ. كەيىن اجار ساحناعا الىپ شىقتى. 
وي، دۇنيە-اي! قازىر ءبالدۋ-ءبالدۋ ءبارى — وتىرىك.
ايگولەك، راحمەت! قاي-قايداعىنىڭ ءبارىن ەسكە ءتۇسىردىڭ.

باۋىرجان باباجانۇلى

Facebook-تەگى پاراقشاسىنان