مىنا زامان قازاققا سىرتىن بەردى...
زار جىلاپ تا، زاماننان قالجىراپ تا،
كەشىر، اللا، بەت بۇرسام ساندىراققا!
سەن كەسسەڭ دە ءتىلىمدى، ەشبىر پاتشا
كەسە المايدى شىدەرلەپ، قارعىلاپ تا.
جاز داۋرەننىڭ جۇرگەندە ءسانىن بۇزباي،
ارامزادان الدانعان ارۋ قىزداي
سەنىمىمدى جوعالتىپ ءوز ەلىمە
مىنا ومىردەن تۇڭىلگەن جانىم مۇزداي.
ءتانىمدى اسقاق ارماننىڭ قانى كەزگەن،
مىرزان ەدىم ءانى دە، جانى دا وزگە.
ەلدىگىمنەن ايرىلىپ، ەڭسەم ءتۇسىپ،
ءبىر جان بولدىم ءۇمىتتىڭ ءنارى بەزگەن.
شىندىق ىزدەپ، تەككە ءوتىپ ەسىل كۇنىم،
كەساپاتتان تىلەگىم كەسىلدىڭ مىڭ.
مىنا جەردىڭ بەتىنە كەلگەننەن-اق،
جازامدى وتەپ جۇرگەن جان سەكىلدىمىن.
«جات جۇرت تاپتاپ باعىمدى تۇرعان گۇلدەپ،
قانىشەر مەن قاراقشى جىرعاپ ءجۇر تەك»، –
دەسەم، كۇلەدى پارىقسىز پاقىرلارىڭ،
«زارلاۋى عوي باياعى مىرزاننىڭ»، – دەپ
سەرىك قىلىپ جانىما قايعى اسىراپ،
جىر جازامىن وزىمشە «جايعاسىپ اپ».
مەن دە وزىمشە كۇلەمىن بىرەۋلەرگە:
«ءماز بولادى، – دەپ – تاپقانعا پايداسىماق».
سولار وزىپ، بوس ءسوزىڭ قۇرىسىن دەپ
كەتكەنىمەن شارۋام جوق، جۇمىسىم جوق.
جۇباتپاقشى بولامىن كەيدە ءوزىمدى،
«ءبىرىنشىنىڭ» سوزىنەن دۇرىس ىزدەپ.
ەسىمدە جوق «ۋاقىتپەن ۇندەسكەنىم»،
قادامىما كورگەم جوق «گۇل دە وسكەنىن».
اق پەرىشتە بولسىن دەپ، بالامنىڭ دا
قالامايمىن ءدال مەنشە كۇن كەشكەنىن.
كۇلە بەر، جۇرت، كەپ تۇرسا كۇلكىڭ دە ەندى،
سۇيرەتۋمەن كەلەمىن قۇر سۇلدەمدى.
«ەسى كىرمەس، ەرجەتپەس ۇلت ەكەن»، – دەپ،
مىنا زامان قازاققا سىرتىن بەردى.
بولمايتىنىن بىلسەڭ دە جازا جەڭىل،
ايتقىزباستى ايتقىزار نالا كوڭىل،
ءبىز قيمايتىن ءبىر نارسەڭ قالدى ما ەكەن
كىم كورىنگەن كەمسىتكەن مازاق ءومىر؟
مىرزان كەنجەباي، اقىن، قر جازۋشىلار وداعىنىڭ مۇشەسى
Abai.kz
