(قالامگەرلىكتەگى رۋحاني ۇستازىم ۇزاقباي مۇقىشەۆ تۋرالى ەسسە)

جالپى، مەن بالانى «بالا عوي»، - دەي سالمايتىن ادامنىڭ ءبارىن جاقسى كورەمىن. ءسوزىم جۇرەككە جەتىپ، ەل اۋزىما قاراي باستاعاندا «بالادا دا كوڭىل بار» دەپپىن، ول – راس.

سوناۋ 1971 جىلى 7-سىنىپتا وقىپ جۇرگەنىمدە اراعا كۇن سالىپ، اۋىرماي-سىرقاماي، مەنى 40 كۇننەن سوڭ باۋىرىنا سالىپ، ارقالاپ وسىرگەن اتام مەن اجەم جارىق دۇنيەمەن قوشتاسىپ كەتە باردى. ءبىر شاڭىراقتا ۇشەۋىمىز ەدىك، اداسقان قۇلىنداي اڭىردىم دا قالدىم. جالعىزسىراعان جانىما جىلى ءسوز دە، جۇباتۋ دا تۇك اسەر ەتپەدى. ءالسىن-ءالسىن ۇلكەندەرشە جوقتاۋ ايتىپ، جىلاپ السام دا كوكىرەگىم قارس ايىرىلا بەردى. سول كەزدە قاعاز بەن قالامدى جۇبانىش ەتتىم. بىردە شاتپاقتاپ ولەڭ جازام، قالا بەردى قارا سوزگە ءتىل ءبىتىرىپ، قوس كەيۋانامنىڭ ەلەسىنە مۇڭ شاعام.

قالىڭ داپتەر قولعا تۇسپەيدى، وقۋشى داپتەرىنىڭ 12 بەتىن تەز-اق تولتىرىپ تاستايمىن. ءبىر كۇنى جازعاندارىمدى اتام مەن اجەم پوشتا ارقىلى جازدىرىپ بەرەتىن گازەت-جۋرنالداردىڭ بىرىنە جىبەرگىم كەلدى. «قازاقستان پيونەرىنە» جازعاندارىم شىققان سايىن رەسپۋبليكانىڭ تۇكپىر-تۇكپىرىنەن 300دەي بالادان حات كەلىپ، ەسىم  شىعاتىن. ودان دا «اتا-اجەمنىڭ جاقسى كىسىلەر ەكەنىن بىلەتىن، بۇكىل اۋدان حالقى وقيتىن «جاڭا ارقا» گازەتىنە جىبەرەيىن» دەگەن شەشىمگە كەلدىم. ءسويتىپ «مولاعا كوشىپ كەتتىڭدەر...» دەگەن قولجازبامدى كونۆەرتكە سالىپ، پوشتاعا تاپسىردىم.

كوپ كەشىكپەي، سەنبىلىك بەتكە «ءومىردىڭ ءوزى نوۆەللا» دەگەن ايدارمەن ەش وزگەرتۋسىز كولەمدى شىعارمام جارىق كوردى. اۋىل-ايماقتىڭ ۇلكەندەرى جينالىپ، مەنى قۇشاقتاپ قايتا كورىسىپ، مال سويىپ، داستارحان جايىپ، مارقۇمداردىڭ اۋراعىنا قۇران باعىشتادى. سوڭىندا  باتاگوي اقساقالدار: «جازا بەر، اينالايىن» دەپ باتاسىن بەردى. ەرتەڭىندە پوشتاشى ماقسۇت اعاي مەكتەپكە اكەپ، مەنىڭ قولىما گازەتتىڭ لوگوتيپى بار حاتتى تابىستادى. اشىپ وقىسام: «قۇرمەتتى قىمبات!» دەپ باستالىپ، ەت جاقىنىمداي ەلجىرەپ تۇرىپ اتا-اجەمە كوڭىل ايتا وتىرىپ: ويىڭ انىق، ءتىلىڭ جاتىق، ءسوزىڭ وتكىر، جۇرەگىڭ جىر توگىپ تۇر» دەگەندەي قانات بىتىرەر قازىنالى پىكىر جازىلىپتى. سوڭىندا  «سەن بىزگە ۇزبەي حات جازىپ تۇر» دەگەن تىلەكتەستىك بار. ونى جازعان كىم دەيسىز عوي؟ ول – «جاڭا ارقا»  گازەتىنىڭ ءبولىم مەڭگەرۋشىسى – ۇزاقباي مۇقىشەۆ ەكەن.

سوندا دەيمىن-اۋ، بالاسىنباي، شالاسىنباي، كىسىمسىمەي «اۋمالى-توكپەلى البىرت جاسىندا اداسىپ كەتپەسىن» دەپ، جانىمدى اۋىرتقان اۋىرتپالىققا اراشا ءتۇسىپ، باعىتىمدى تۇزەپ جىبەرەر ۇزاعامداي قامقور جان  كەزىكپەگەندە، جان ادام بەتىنە جەل بوپ تيمەگەن «الەكەسىنىڭ قىپانى» نەمەن اۋەستەنىپ كەتەرىن ءبىر قۇداي ءبىلسىن.

بۇرىنعىنىڭ ادامدارى-اي، شىركىن! ءوزىنىڭ ىستەگەن جاقسىلىعىن ۇمىتىپ كەتىپ، سەنىڭ ءبىر جاقسى ءىسىڭدى ماقتانىش ەتىپ، ءماز بولاتىن، ءماز قىلاتىن...

كازگۋ-گە ءتورت جىل قاتارىنان تۇسە الماعان قامكوڭىل جىلدارىندا اۋىلدىق مەكتەپتەردە ءار ءتۇرلى جۇمىس ىستەدىم. رەداكتسيامەن تىعىز بايلانىستا بولدىم، جازعاندارىمنىڭ جارامسىز بوپ جاريالانباعانى جوق سياقتى. جول تۇسكەندە اۋدان رۋحانياتىنىڭ تۋىن كوتەرۋشىلدەي كورىنەتىن الپامساداي، اقيىق اعالارىما سالەم بەرىپ شىعاتىنمىن. ولار بىرنەشە كابينەتتە ون شاقتى قىزمەتكەردەن دۇركىرەپ وتىراتىن. سول ءدۇر قازاقتار قارايتىن جازبامىزعا ءبىز دە اسا ىقتياتتى، ىجداھاتتى بولاتىنبىز. ءسوز، سويلەمدەرىمىزگە ار-ۇياتتىڭ ولشەمىمەن قارايتىنبىز. ولاي بولماعاندا شە؟..

اۋداندىق گازەتتىڭ باعىن جاندىرعان، ەلگە دە، بيلىككە دە ءسوزى وتكەن ونداي اسىل تەكتى، ءور رۋحتى، ەل مەن جەردىڭ جوعىن تۇگەندەپ، ەسەسىن قايتارۋعا جان ايامايتىن جامپوزدار قايتالانىپ تۋمايتىنداي سەزىنەتىنبىز. «ونداي بولماق قايدا؟» دەمەي، سوڭىنان ەرسەك، ىزىمەن جۇرسەك، ۇقساپ باقساق دەپ ارماندايتىنبىز.

مەن كوزىن كورىپ، ءسوزىن تىڭداعان رەداكتورى بار، ءتىلشىسى بار، ءبارى دە – كىل مىقتىلار ەدى. بۇگىندە ول كىسىلەردىڭ دەنى – و دۇنيەلىك. ارۋاقتارى ريزا بولىپ، ءبىر اۋناپ ءتۇسۋى ءۇشىن ەسىمدەرىن ەسكە السام، ارتىقتىق ەتپەس. ولار: بۇقپا ءاشىموۆ، اسان ءجۇمادىلدين، سايلاۋحان ناكەنوۆ، ۇزاقباي مۇقىشەۆ، ءومىرتاي جاقىپوۆ، قالياقپار ءابىلدين، حاميت دارىباەۆ، قاشقىنباي سەيسەكەەۆ، ءسابيت بەكسەيىتوۆ جانە كوزى تىرىلەردەن: بولات اسانوۆ، توكەن ءالجانوۆ، اماندىق راحوۆ ت.ب. رەداكتسيا قىزمەتكەرلەرىن العاشقى تانىپ-بىلگەن   اسەرىممەن قۇرمەتتەپ ءوتۋىم تەگىن ەمەس. ال، ولاردان ءبىر كەم جازبايتىن گازەتتىڭ شتاتتان تىس تىلشىلەرىن دە ۇمىتپايمىن. ولار ءتىپتى، ازۋلى بولاتىن. ونىڭ دالەلى: بۇرالقى سەيىتقازين، سەكەر قامبولوۆا، ءومىر كارىپوۆتىڭ ماقالالارىنىڭ شەكەسىندە: «سىن تۇزەلمەي – ءمىن تۇزەلمەيدى» دەگەن قاناتتى، قاتۋ ءسوز جازىلاتىن. ول-ول ما، رەسپۋبليكاعا اتى ءمالىم – ادەبيەتشى، تاريحشى، ايبىندى ۇستازداردىڭ قالامگەرلىك قاجىر-قايراتىنىڭ الاپاتىن ايتساڭىزشى! ەل-جۇرت ەسىمدەرىن زور ىلتيپاتپەن اتايتىن، ارقايسىسى ءبىر-ءبىر تاۋ: حاميت جامانوۆ، دالباي ىزتولەۋوۆ، ءسابيت بارمۇحانبەتوۆ، ەركىن يگەمبەرلين، سارا احمەتجانوۆا ت.ب. اپتاسىنا ءۇش رەت شىعاتىن اۋداندىق گازەتتى وقىلىمدى قىلماي، تىنىم كورمەيتىن. بۇنىڭ ءبارى ءجايدان-ءجاي ويعا ورالماسى بەلگىلى. ءبىزدىڭ ۇزاعاڭنىڭ سول ورتانىڭ بەل ومىرتقاسىنداي بەدەلدىسى بولعانىنان تۋىنداپ وتىرعان ەستى ەستەلىك ەكەنىنە داۋ جوق. ازاماتتىعىمەن ارداقتى، ۇلكەنگە ىزەتتى، كىشىگە قۇرمەتتى، جانىنداعىلارعا ءجايلى; جايساڭ مىنەزى، بيىك مادەنيەتى، زور ادامشىلىعى، كەڭ پەيىلى بۇكىل ءبىتىم-بولمىسىنىڭ بۇتىندىگىن تانىتاتىن گازەت ءتىلشىسىنىڭ بۇرقىراپ شىعىپ جاتاتىن ماقالالارىنا قاراپ، ۇيدەگى ءحالى اسا اۋىر دەپ ەشكىم ويلامايتىن. وردا بۇزار وتىزدان ەندى عانا اسقاندا، اناسىز قالعان شيەتتەي 4 بالانى شەرلى جەتىم قىلماي ەرتە تۇرىپ، كەش جاتىپ ءبىر قولىمەن قازان، ەكىنشى قولىمەن قالام ۇستاۋ، ەر ادامعا قانداي سالماق سالعانىڭ ويلاۋدىڭ ءوزى اۋىر. سونداي نار كوتەرەر جۇكپەن ءجۇرىپ ءتۇسىن دە، ءىسىن دە سۋىتقان جوق، سۇيىلتقان جوق... ماڭگىلىك ءىزى بالالارىن باۋىرىنا باسىپ مەيىرلەندى. جازارىن جازىپ مەرەيلەندى. ەندەشە ءبىر جاقسىنى ەسكە الۋ ارقىلى ۋاقىت كوشى ۇمىتتىرا باستاعان سان ساڭلاقتى سانامىزدا قايتا  جاڭعىرتساق، ول –  يمانىمىزدىڭ دۇرىستىعى شىعار...

ۇزاعاڭمەن سوڭعى جىلدارى جاقىنىراق ارالاستىق. ول كىسى الماتىدا تۇراتىن بالالارىنىڭ ورتاسىنا كەلىپ، ولاردىڭ ايالى الاقانىندا بولدى. ءبىز، جەر ورتادان اسقان ءبىراز جاڭاارقالىقتار ۇيىمىمىزدى بۇزباي بىرگە جۇرەمىز، ارامىزدا اعامىزدىڭ ۇلى جاندوس پەن كەلىنى الماش تا بار.

ەلىمىزدىڭ ءاپايتوس ازاماتى حاكىم نۇرلانۇلى باستاپ: «الماتىداعى ۇلكەنىمىز» دەپ، ۇزاعاڭدى كەزەك-كەزەك قوناق ەتىپ، باتاسىن الىپ، ءبىر جاساپ قالاتىن ساتتەر از ەمەس-ءتى.

ءبىز – تۋعان اكەمىزدى كۇتكەندەي، ول كىسى – الىستاعى ۇل-قىزدارىن ساعىنىپ جەتكەندەي، رياسىز كوڭىلمەن ارقا-جارقا بولۋشى ەدىك. اڭگىمەمىز تاۋسىلمايتىن. جىپ-جىلى جۇزىنەن مەيىرىم توگىلىپ، كوزى كۇلىمدەپ، جاراسىمدى ازىلگە جىمىڭداپ، سابيدەي پاك قالپىمەن جۇرەگىمىزدى ەلجىرەتىپ جىبەرەتىن دالالىق كەيپى كوز الدىمىزدان كەتپەيدى.

مەنىڭ سۇراپىل مىنەزىمە، ايتىپ تاستايتىن ۋىتتىلىعىما ءتانتى بولىپ، راحاتتانا كۇلىپ الاتىنى دا ءبىر عانيبەت-ءتىن. جان-جاعىن ءبىر باعدارلاپ قويىپ، ءسوز اراسىندا مەنىڭ اعاتايىم، مارقۇم (اكەم) تۋرالى ەستىمەگەن ەستەلىكتەر ايتاتىن. سوسىن: «وي، اللا-اي، قىز بالانىڭ بۇكىل ءىس-ارەكەتى اكەسىنەن اۋماي قالعانىن ءبىرىنشى كەزدەستىرۋىم.  قىمبات، سەن مىنا جايدى ەستىپ پە ەدىڭ؟» دەپ اڭگىمەسىن  ارى قاراي جالعاستىراتىن. –  مەن تۇستاستارى  ارىستان اتاعان تۇلكىبايدىڭ جىلاعانىن كوردىم. جەلتوقسان كوتەرىلىسى تۇسىندا الماتىداعى ساعان حابارلاسىپ، ەش جاۋاپ الا الماعانسىن اۋدانعا كەلىپ، رەداكتسياعا سوقتى. ءوڭى بوزارىپ كەتىپتى. «قىمبات وسى وقيعادان امان قالسا، سوتتالىپ كەتپەسە، بۇ دۇنيەدەن ارمانسىز وتەر ەدىم» دەپ وكسىپ-وكسىپ، وكىرىپ  جىلاسىن. ءبىز دە كوزىمىزگە جاس تولىپ، وتىرا الماي ورنىمىزدان تۇرىپ كەتتىك... «ءاي، قىمباتجان-اي، سەن ادامدى جىلاتپاي قوياسىڭ با؟!» - دەپ بەتىمنەن سۇيگەنىن قالاي ۇمىتايىن! راسىندا، مەنىڭ كەيبىر شالت قيمىلدارىم مەن شۇعىل شەشىمدەرىم اعاتايىمنىڭ قىلىقتارىن ەسىنە تۇسىرەتىن بولۋى كەرەك، كۇلمەڭدەگەن ادەتىمەن ماڭايىن وزىنە قاراتىپ الىپ، شەجىرەلى«سىر ساندىقتىڭ سىم پەرنەلەرىن باسىپ» قوياتىنىڭ ساعىنۋدان باسقا امال جوق.

جاس ۇلعايا كەلە، قاتارىڭ سيرەي باستاعاندا وتكەن كۇندەرگە دەگەن ساعىنىش تا ەسەلەنە بەرە مە، قالاي؟!

ۇزاعاڭ گازەتتىڭ بىتپەيتىن تىرلىگىمەن تىرنەكتەپ ماتەريال جيناۋ ءۇشىن جاڭاارقانىڭ قاي قيىرىنا بارمادى، جولدىڭ قاي قيىنىنا كونبەدى، قينالعانداردىڭ قايسىسىنا قول ۇشىن سوزبادى دەيسىز؟! ءتىپتى، زەينەتكەرلىك جاستا دا وتپەلى كەزەڭدەگى ەل تىنىسى – ەلمەن ءىسى بار ەر ازاماتتى ۇيدە تىنىش وتىرعىزباعانىن بىرەۋ بىلسە، بىرەۋ بىلمەس.

ءبىر كۇنى گازەتكە كەشەگى اۋىل باسشىسى، زەينەتتەگى ت.ءابىلديننىڭ (اعاتايىمنىڭ-ق.ءا) «جولسىز اۋىل بولا ما؟» دەگەن وزەكتى ماقالاسى شىعادى. اۋدان باسشىلارى كورسەتىلگەن كەمشىلىكتەردى تەكسەرۋگە كوميسسيا قۇرادى. سول قۇرامعا وبلىستىق گازەتتىڭ ءتىلشىسى ۇزاقباي مۇقىشەۆ تا كىرەدى. ناتيجەسىندە، ءولىرا كەزدە كۇنكورىسى قيىنداعان وتباسىلارىنىڭ باسىن قوسىپ، ءوزىنىڭ ەسكى اتا-جۇرتىن جاڭارتىپ اۋىل قىلعان  «بەسمارشالعا» كولىك ەمىن-ەركىن قاتىنايتىن تاس جول توسەتەدى. سول جول بۇگىندە مالدى اۋىلعا قونىستانۋشىلاردىڭ قاراسىن كوبەيتىپ، ەل ريزىعىنا ۇلەس قوسىپ وتىر. «ءبىر ادام قۇدىق قازسا – مىڭ ادام سۋ ىشەدى» دەگەن وسى.

«تۇلكىباي ءوز پايداسىن ويلامايتىن، قارا حالىقتىڭ قامىن جەگەن تۋرا بي ەدى عوي» دەپ، اكە مەرەيى ارقىلى بالا مەرەيىن وسىرەتىن ۇزاعاڭداي كوزكورگەندى ەندى تۇسىمدە عانا كورەتىن شىعارمىن.

قازاق ولىمگە قيماعان ادامىنىڭ سوڭعى كورگەندەگى جاقسى كوڭىلىن ويعا الىپ، «بوي جازعان ەكەن عوي» دەپ جاتادى. اعامىزدىڭ ۇلكەن ۇلى ايدوستىڭ ويدا-جوقتا «كوز جۇمۋى» 80-دەگى اكەگە قايدان وڭاي ءتيسىن! اللا جارىلقاپ، ءبىرىنشى ايەلى گۇلجاننان تۋعان ءۇش ۇل مەن جالعىز قىزى، ەكىنشى ايەلى كۇلپاشتان تۋعان ەكى ۇلى ءوزىنىڭ تەكتى دە، تەگەۋرىندى تاربيەسىنىڭ  ارقاسىندا «ۇلگىلى ءۇيدىڭ ۇل-قىزى ۇيالتپايدى» دەيتىندەي، ۇياسى مەن قياسىنان ورنىقتى ورىن تاپتى. ولاردىڭ باۋىرمالدىق قارىم-قاتىناسىندا، ەڭبەكقورلىق، كىسىلىك قاسيەتتەرىندە ءمىن جوق. جار تاڭداۋداعى تالعامدارىنا دا جان سۇيسىنەدى. ءبارىنىڭ دە العانى ادەپتەن اسپايتىن، بارمىن دەپ تاسىمايتىن  اينالايىندار – كىلەڭ!

ۇزاعاڭ قوس قوساعىنان ەرتەرەك ايىرىلعانىمەن، بالالارىنىڭ سانالىلىعى ارقاسىندا باسقا تۇسكەن قايعىنى يىقتان اسىرمادى. ال تۇڭعىشى ايدوسىنىڭ قازاسى شاۋ تارتقان شاعىنا تاپ كەلگەسىن، سىرتقا بىلدىرمەگەنىمەن، ءىشىن ۇگىپ جىبەردى مە، كىم ءبىلسىن؟..

ءيا، «بوي جازۋ» دەگەننەن شىعادى، اقتىق ساپارىنان اي بۇرىن جەرلەستەر ءبىزدىڭ ۇيدە باس قوسىپ، قوناق بولعان. اعالى-ىنىلىدەي سىيلاساتىن: امان ۇمبەتجانوۆ، سەرىك ءابىلجان، حاكىم ومار، ايتۋعان مەن ايتماعانبەت وسپانوۆتار، ەرلان تولەۋتاي، جاندوس ۇزاقبايۇلى ت.ب. جاڭاارقالىقتار قوساقتارىمەن بىرگە ۇزاعامىزدى تورگە وتىرعىزىپ، ءان مەن جىردان شاشۋ شاشىپ، اڭگىمە كورىگىن قىزدىرعان ەدىك. سول كۇنى ءبارىمىز بىردەي ەرەكشە قۋانىشتى بولدىق. ۇلكەندەر ەركەلەتتى، كىشىلەر ەركەلەدىك...

ءيا، ءبىز بىلگەلى ۇزاعامىزدى بالالارى ۇنەمى شىتتاي قىپ كيىندىرىپ قويادى. كەلىندەرى اق جەيدەسىنىڭ جاعاسىن كىر  شالدىرماق تۇگىلى، شاڭ قوندىرمايدى – قىزىعاسىڭ. ەش جاساندىلىقسىز سىيلاپ، بايەك بولادى – سۇيسىنەسىڭ.

كوڭىلى مەن ءومىرى ءجايلى بولعاسىن اعا دا الاڭسىز، اڭقىلداپ ءومىر ءسۇردى. ەشكىمگە قاباق شىتىپ، مىنەز كورسەتكەنىن كورگەن ەمەسپىز. قازىر وي كوزىمەن وتكەنگە شولۋ جاساسام، ءبىزدىڭ ۇيدەگى سول باسقوسۋىمىز ۇزاعاڭمەن شىعارماشىلىق جولدا تابىسقانىما تۋرا جارتى عاسىرلىق ۋاقىتتى (1971-1921جج) كورسەتەدى ەكەن. سوندا داستارحان باسىندا يىعىنا قولىمدى سالىپ، قۇشاقتاپ تۇرىپ: «اعا، قانداي ارمانىڭىز بار؟ ايتىڭىز، كوزىڭىز تەگىن كۇلىمدەپ تۇرعان جوق، جاسىرىنعان ءبىر سىر بار. جۇرەگىڭىز سىڭار ىزدەيتىندەي... مەندە نەشە ءتۇرلى كانديداتۋرا بار. قاي جاستاعى، قاي جەردىڭ، قانداي قىزى كەرەك، قام جەمەڭىز، ءوزىم الىپ بەرەمىن. ءسىز ءالى جاسسىز. اناۋ ءاسانالى مەن ن.ءنۇسىپجانوۆتان كارى ەمەسسىز»، – دەدىم. وتىرعاندار قىرىن-توپان كۇلكىگە كومىلدى. ۇزاعامنىڭ كۇتىمدى بەتىندەگى ءالسىز اجىمدەر دە بەزىپ كەتتى. جۇزىندە نۇر وينادى. ءبىر كەزدە ورنىنان تۇرەگەپ، بالاشا ەلپىلدەپ، ەكى يىعى كۇلكىدەن سەلكىلدەپ تۇرىپ بەتىمنەن ءسۇيدى. «اكەسى قۇرداستىڭ بالاسى قۇرداس» دەگەن وسى. ءبىر راحاتتاندىم-اۋ دەگەندى جاسىرمادى. ءبىز دە سول ءبىر تەبىرەنىستى سەزىممەن: «اكەڭ ولسە دە، اكەڭنىڭ كوزىن كورگەن ولمەسىن» دەپ، قازاقتىڭ سالتىمەن يىعىنا حان شاپان جاپتىق. ەش سەبەپسىز شاقىرىلعان قوناقتارىمنىڭ ءبارىن دە قۇر قايتارماي، سىيلىقتار ۇلەستىردىم. ويىمنان ۇلت مۇددەسى شىققان با، باسقالارعا دا  اسەر ەتسىن دەپ، ساندىعىمنان قولىما ىلىككەن كەزدەمە، بايلامداردى الىپ شىعىپ، ورتاعا قويدىم. سوسىن: «وسى جەردە اتاسىن اكەسىندەي باعىپ كۇتكەن، سەكسەنگە كەلگەن اتاسىنىڭ شالبارىنا قىر سالىپ، سىنىن بۇزباعان ءبىر كەلىن بار. سول كەلىندى ورتاعا شاقىرىپ، تاڭداعان سىيلىعىن الۋعا قۇرمەت جاسايىق» دەگەنىمدە، دابىرلاسقان اعايىن جىم-جىرت تىنىشتىقپەن جالت قاراستى. ول كەلىن – الماش ەدى. ءبارىمىز شىن جۇرەكتەن، مول ريزاشىلىقپەن  الماش ءۇشىن قايتا-قايتا قول سوقتىق. سوندا بارىنەن دە ارتىق قۋانعان ادام – ۇزاعاڭ ەكەنىن قالاي جاسىرايىن.   قوشتاسىپ تۇرىپ كەتە الماي، نەشە تۇرىپ، نەشە وتىرىپ دالەل ەكەۋمىزگە، مەرەيگە قايتا-قايتا باتاسىن بەرىپ، ماڭدايىمىزدان كەزەك-كەزەك ءسۇيىپ، قايتا كەلمەسىن بىلگەندەي قيماستىقپەن اتتانىپ ەدى-اۋ، جارىقتىق!

سودان ءوزى تەلەفون شالىپ، وتىرىسقا ايىرىقشا العىس ءبىلدىرىپ، اڭقىلداپ سويلەسكەنىنە  اي وتپەستەن، بالاسى جاندوس قارالى حابار جەتكىزدى.

شىنىمەن، كونەنىڭ كوزى، ەسكىنىڭ ءسوزى، ەكى عاسىردىڭ كۋاسى، ارامىزداعى ابىزىمىز، ەڭبەك ارداگەرى، جاڭاارقا اۋدانىنىڭ قۇرمەتتى ازاماتى، قالامگەر، تالىمگەر – ۇستازىمىز ۇزاقباي مۇقىشەۆتىڭ دا تالقانى تاۋسىلىپتى. «اللا الدىنان جارىلقاسىن» دەپ دۇعا تىلەدىم.  ودان سوڭ اقىن كاكىمبەك سالىقوۆتىڭ: «قاتار جۇرگەن كۇندەردى سىيلايىقشى، بىرەۋ ەرتە، بىرەۋ كەش ءبىر قۇلايدى» دەگەنىن قايتالاي بەرىپپىن، قايتالاي بەرىپپىن...

قىمبات ابىلداقىزى،

اقىن، «ايگولەك» جۋرنالىنىڭ اۆتور-رەداكتورى، قر مادەنيەت قايراتكەرi, قر جۋرناليستەر وداعى  سىيلىعىنىڭ لاۋرەاتى، تۇركى الەمى اقپارات سالاسىنىڭ ۇزدىگى

Abai.kz